Je wordt op een dubbel been gezet: ik zag me ineens als volwassene weer kijken naar het bloedserieuze spel van peuters: stoeltjes verslepen, verkleedpartijen, holletjes maken met oude dekens, tafeltjes dekken, fluisterend hand in hand voor me lopen, terwijl ik de lege buggy voortduwde. Dat ze onder een roze bloesemboom staan en helemaal in verrukking een rondedans maken. Charles M. Schulz de schepper van The Peanuts geeft hen daarbinnen een serieuze leefwereld, die wel op die van volwassenen lijkt, maar zonder echte gemeenheid of machtswellust.
Ik vind Peppermint Patty heel grappig: roodharig met sproeten en slippers aan, een beetje jongensachtig, en ze noemt Charlie Brown consequent Chuck: als maatjes, maar soms lijkt ze ook wel een beetje verliefd. Snoopy is echt geëvolueerd in de loop der jaren: de serie die ik heb gezien zijn de eerste jaren en daar is hij nog een naar aandacht hunkerende hond, die huilend zijn zin probeert te krijgen. In latere strips is hij veel filosofischer geworden en neemt soms bewust een gepaste afstand van al het gedoe van de kleine mensen om hem heen.
Ik realiseer me nu dat het Peanuts-perspectief, helemaal gekleurd op groot formaat, toen ik nog jong was, misschien nog niet kon lezen, of wel, maar geen Engels, bij me binnen is gekomen. Mijn opa en oma gingen elk jaar een paar maanden wonen bij hun zoon in Los Angelos en een keer kreeg ik dit boek van hen als souvenir. Dat grote roze bolle gezicht van Charlie Brown, ik verdronk erin. Hij moest meedoen aan een wedstrijd in de grote stad en was daar bang voor. De grote straten met straatlantaarns en hoge gebouwen waarin ze liepen; ik vond het spannend. Dat had ik zelf nog niet in het echt gezien. Linus mag mee als ondersteuning, de rest van van de Peanuts zitten voor de buis gekluisterd.Charlie wint net niet.
Het Peanuts-perspectief vind ik wel iets om te koesteren: de wereld en jijzelf kan eenvoudig zijn. Je hoeft niet mee te gaan in alle intriges en gekonkel om je heen. Er niet in mee gaan is ook: er geen aandacht aan geven, het niet voeden en soms bewust de andere kant opkijken. Dit is als volwassene soms ook een opgave. O nee, dat heet tegenwoordig in de vaart der volkeren: een uitdaging.
