Gisteren na een hele dag werken, liep ik de bieb in met de behoefte in iets lichts en luchtigs voor de avond. Daar lag bij de nieuwe aanwinsten Ik deug/deug niet: gebundelde columns van Simone van Saarloos, die zij vorig jaar drie keer in de week in nrx-next schreef. Ik had nog nooit van haar gehoord (zo beperkt ben je als je maar één krant leest) totdat zij afgelopen seizoen de jongste Zomergast ooit, was: Ze is van het bouwjaar 1990.
Net als bij Zomergasten ook nu weer die gewaarwording: ze zegt soms verrassende dingen en nu valt op dat ze goed schrijft, maar ze is nog zo jong! Dat is een héél erge oude-knarren opmerking, die ik toch tenminste voor mezelf wil verantwoorden.
Een van de dingen die meteen opvalt is haar vrije seksuele mores. Zomergasten begon ook met een filmpje van het gezicht van een jongen die zich laat aftrekken. In een van haar columns meldt ze dat ze elke scharrel bij haar thuis het boek van haar vriendin Nina Weijers, De consequenties geeft en zo komt dat boek best verder. Ik heb overigens in de boekhandel even in dat boek gesnuffeld en het lijkt me best goed. Simone is trots op haar.
In Zomergasten filosofeerde ze ook over de Vrije Liefde. Dat het toch maar raar is, dat mensen voor een leven lang met een iemand wensen te verkeren. Dat moet toch anders kunnen, stelt ze. Ooo... was het maar zo makkelijk... ook gevoelens laten zich uiteindelijk niet controleren. Maar dat weet je pas wanneer je het aan den lijve hebt ondervonden. Dus, ja: je bent nog te jong om dit mee te hebben gemaakt in de pijnlijke diepe afgronden, denk ik dan.
Wat ook zo jong is, vind ik, is de vanzelfsprekendheid van het eigen standpunt. Omdat het goed doordacht is, ze is filosofe en literatuurwetenschapster, heeft het iets ontwapenends. Het roept een beetje op: ja, zo was ik ook... Dat wat doordacht was, leek meteen heel erg waar. En dan komt er een moment dat alles wat je denkt alleen maar heel relatief blijkt en ook zomaar in een andere rangschikking, een heel andere kant op kan leiden, die dan ook heel waar is.
Ahum. Enfin. Misschien blijf ik toch die Oude Knar in dezen. Opvallend vond ik, een soort van licht cynisme dat ze het best bij zich vindt passen en dat ze zichzelf dan betrapt toch geraakt en geroerd te worden, als blijkt dat op het einde bij een bezoek aan de Scientology-kerk er spullen staan, die een ieder zomaar mee kan nemen. Hoe zou ze zijn, wat zou ze denken als ze meegesleurd zou worden door ... totaal niet te controleren passies? Ik gun het haar wel en niet, tegelijkertijd.
