Dat vreemde in mijn hoofd

Na een dik boek meer dan 600 pagina's  lang meegeleefd te hebben met Melvut, een Turk die Boza verkoopt in Istanboel, Boza is een yoghurtdrankje dat men serveerde met kikkererwten en kaneel, een drankje dat vroeger thuis door mensenhanden werd klaargemaakt, waarmee men met een juk door de straten liep en 'bozaaaa! 'riep, na dus een leven mee gemaakt te hebben, in een oude stad vol kronkels die verandert naar een eentonige metropool met asfaltwegen, kwam er een beschrijving die ik exact zo zelf beleef:

Melvut voelde dat het licht en donker in zijn hoofd op het nachtelijk landschap van de stad leek. Misschien was dat de reden dat hij, ongeacht wat hij ermee verdiende, al veertig jaar door de straten van de stad liep om boza te verkopen. Hij besefte nu duidelijk wat hij al die veertig jaar wist maar zich nooit zo duidelijk had gerealiseerd: 's avonds laat in de stad gaf hem het gevoel dat hij door zijn eigen hoofd dwaalde.
Mooi boek van Orhan Pamuk: Dat vreemde in zijn hoofd. Alleen de titel al, nodigde  mij meteen uit, dat ik me in dit boek wel wilde nestelen. Dan maak je het leven van iemand mee, die een jaar ouder is dan jezelf, en wat ik steeds deed was: terug  gaan in mijn eigen leven: waar hield ik me in die tijd mee bezig? Dan ervaar ik heel sterk dat ik in het vrije westen ben opgegroeid, waar de seksuele moraal een geheel eigen leven is gaan leiden en mannen en vrouwen in ieder geval hebben gestreefd naar gelijkwaardigheid.

Het boek heeft een mild-melancholische ondertoon. Tenminste dat had het voor mij, ingegeven door de titel en door een algemeen bewustzijn, dat alles komt en gaat: de mensen, de dingen, plekken, jij zelf... Lopen en dwalen is het tempo waarmee je dat elke keer weer, aan den lijve kunt ondervinden.

Die titel komt uit een gedicht van William Wordsworth:

Dat vreemde in mijn hoofd

een gevoel niet voor dat uur

voor die plek te zijn.