Ik raak ervan in een sfeer, waardoor ook eigen gebeurtenissen een verhaal worden, dat je het geheel van een kleine geschiedenis op afstand ziet en je jezelf als het ware leest. Uit de verte liep M. mij tegemoet met een rollator. Vast op weg, door het park, naar de Lidl, daar was ik haar onlangs, voor het eerst na een paar jaar weer tegen gekomen. Ze is Hindoestaanse, met expressie en aanrakingen: Ooo... Mirjam!!!, zo’n Indiase toonhoogte, klankkleur en volume midden in de winkel.
Toen verkoelde ze ineens, alsof er een donkere wolk voor de zon kwam die kille herfswind meebracht, want dit is het verhaal: in het laatste wijkcentrumpje waar ik beheerder was, zocht de Hindoestaanse Vereniging domicilie. Zij was aanvankelijk de assistente van een keurige, intellectuele heer, die alles met veel gebaar en formaliteit regelde. Zij zou de sleutel ophalen en terugbrengen en hij kwam later in de week dan de genuttigde koffie en thee afrekenen.
Zo ging het. Totdat hij wegviel en ging verhuizen. M. zou alles overnemen, de vereniging ging gewoon door.. En tja, vanaf het begin... was dat toch moeizamer. Er werd plotseling nauwelijks meer koffie en thee gedronken en tja, als beheerder moest ik dat toch een beetje in de peiling houden. En dat kon: op de koffie-automaat zat een teller en ik confronteerde haar ermee, dat er wel degelijk koffie was gedronken en liters water waren gebruikt. Ze ontkende eerst heftig, maar daarna gaf ze toe: geen kwade opzet, hoor, dat geloofde ik toch wel?! Mensen liepen eerder weg en dan had ze te weinig geld verzameld...
Ik bleef op goede voet met haar staan. Haar huis was op mijn fietsroute en ze telefoneerde vaak voor het raam en dan zwaaiden we uitbundig. Ze vroeg me of ik de sleutel misschien bij haar kon afleveren, ze begon moeilijker te lopen, ja , ze was de jongste niet meer... vooruit maar, ik stemde toe en ze was me zó dankbaar. En ik vind een beetje andere cultuur om mij heen wel leuk: ze draagt kleurige sari’s en soms nam ze zelfgebakken koekjes mee en ik sprak met haar af dat er tenminste een minimum bedrag achtergelaten was, ik ging het niet elke week controleren.
Toen verscheen ineens een dochter van haar op het toneel. Zij zou alles overnemen. Want moeder ging wel achteruit en zij wilde de vereniging groter maken, meer steden er bij betrekken, een regiofunctie krijgen. Ze wilde het groots aanpakken, die eerste keer, alles versieren, veel zelf meegebracht eten enzovoort, of dat mocht? Ja, dat mag, zolang het geen commerciële activiteit was en dat eigen eten was ook op eigen risico.
Maar de maandag na dat weekend hoorde ik van de buurtbewoners, dat er die zaterdag een babyshower was geweest. Groots, commercieel en ja, ik vond ook muisjes van beschuiten op de grond en roze en blauwe velletjes van ballonnen... Dochter ontkende glashard dat dit gebeurd was en moeder kwam briesend van woede het wijkcentrum in. Dat ik haar kind niet geloofde! Dat ik aan discriminatie deed en ze zou de wethouder bellen.
Het is één van de weinige keren dat ik mijn eigen buitenlandse afkomst erbij heb gehaald en zeer heftig zei niet gediend te zijn van haar beschuldigingen: als er iemand daar niet aan deed, dan was ik dat wel. Zij expressief en vol emotie, tot dan toe positief, maar nu niet en ik ook: ik kan dan zeer ijzig worden: dit is de grens, ze kon beter gaan. Briesend van kwaadheid verdween ze.
Dat was de laatste keer dat ik haar zag. Haar dochter heeft nooit durven verschijnen op een hoor en wederhoor uitnodiging, en daarmee kon de vereniging niet door in het wijkcentrum. Ik had het idee, dat haar eigen moeder niet wist van die babyshower, dus eigenlijk door haar eigen dochter in de maling is genomen...
En dan kom je elkaar weer tegen. De vorige keer in de winkel verkilde ze en was ineens weer weg. Maar nu kwam ze zwaaiend en lachend uit de verte richting mij gelopen. Ik was op de fiets en was even hartelijk, maar fietste wel gewoon door. Ik dacht: je kunt er een film van maken. Wat een drama, ook, als jouw moderne vloeiend en accentloos sprekende dochter, jouw vereniging verkwanselt.
Wanneer zij mij ziet, is er een dubbel spoor: het oorspronkelijke warme contact, is het eerste spontane en daarna weet zij het niet meer. Misschien weet ze op onbewust niveau wel wat van de streek van haar dochter. Wij teren op die laatste zon die er was tussen ons en ik weet niet of dat zo zal blijven of dat het de volgende keer zo zal zijn, dat het dan voorgoed herfst is.
