Ik koos voor een appel. Prachtig rood! zei ik. ‘De mooiste appel van de dag’, antwoordde hij. Een uur te voren had ik hem en zijn vrouw nog flink horen ruzie maken.. Hij reed de tractor de schuur uit, zij liep er om heen. Werkelijk waar, het klonk zó kwaad en agressief, dat ik het bijna angstig vond... Hij rijdt haar zo omver, dacht ik. Ze wisten denk ik niet, dat ik vanaf de bloementuin achter naar voren op het terras was gaan zitten...
Oef, de werkelijkheid kent vele gezichten... Ik las Twee wegen van de Noor Per Peterson. Kon het dus niet wegleggen, maar was na lezing werkelijk eventjes droef. Over de jeugd van twee vrienden in een klein dorp. De ene met een gewelddadige vader en een moeder die plotseling verdween, de andere met een alleenstaande moeder. Hoe jouw jeugd zeer het heden kan bepalen. De ene is rijk geworden en succesvol, maar niet gelukkig en ziet vanuit zijn dure Mercedes de andere in oude kleren vissen op een brug, 35 jaar later. Ze spreken elkaar niet.
Oh sister am I not a brother to you and one deserving of affection, is het motto van het boek, het is van Bob Dylan. De mens die smacht naar affectie en intimiteit en onmachtig kan zijn die te geven of te ontvangen. Tot wanhoop toe de poging wagen en dan toch falen... Zo’n boek met een zonnige weide voor je en een zwart en een wit schaap die daarin grazen. En bruine kippetjes die bij je voeten scharrelen. En dan die boer en boerin die even vriendelijk zijn tegen mij, een vreemde: hoe zitten zij zo meteen tegenover elkaar bij de avondmaaltijd?...
