Fascinerend. Ook gisteren, alleen maar binnen, besteed ik veel tijd aan alleen maar naar buiten te kijken door de drie ramen, elk aan een kant van het boshuisje. Het is een soort van spektakel-achtig panorama. Sneeuwbuien die voorbij trokken, alles wordt grijs en wittig, de bomen verdwijnen in dit zicht en trekken zich terug, dan klaart het weer op: witte en donkere wolken jagen door de blauwe lucht, alles kleurt weer, tinten groen om mij heen, een felle zon; boomstammen en takjes scherp afgetekend, stippeltjes sneeuw en hagel op de grond smelten en dit ging maar door, af en aan: een wereld om je heen die voortdurend veranderde.
En nu is er even een volkomen winters tafereel; sneeuwvlokken dwarrelen gestaag naar beneden, ik hoor één merel in de stilte fluiten. Ik had nooit gedacht dat enkel zitten en kijken naar de veranderende natuur om je heen, zó absorberend kon zijn. Sinds ik hier leef, lees ik veel langzamer. Vroeger kon ik mij geheel afsluiten met een boek en mijn oog gleed in razend tempo over de bladzijden, het had soms iets van scannen. Nu kijk ik voortdurend op en verpoos bij wat ik zie.
Er zijn zoveel subtiele veranderingen in het licht en daardoor verandert ook de sfeer. En ook de vogels lijken daarop te reageren. Nu, bijvoorbeeld , komt de zon weer door de wolken, alles baadt weer in het licht, die ene merel is gestopt en de bosduiven beginnen genoegelijk te koeren.
