Over een bibliotheek gesproken... Ik kwam een mooi filmpje tegen op YouTube: Benjamin Clementine die Condolence zingt A Take Away Show, heet het. Je ziet hem op blote voeten de lege nationale bibliotheek in Parijs betreden, een indrukwekkend oud gebouw vol oude boeken en beelden van steen die je aankijken en dan zoekt hij zijn piano die daar ergens is neergezet en zingt. Het eerste wat ik dacht was: dit is nou zo’n filmpje dat in deze Coronatijd verzonnen is, een artiest die zingt zonder publiek, een camera die het vastlegt en zo zie je al die muzikaliteit uit iemand vloeien, dát is de natuurlijke habitat, niet zozeer die zaal vol mensen.
Ik dacht terug aan de thuisconcertjes van Norah Jones achter haar piano en Mary Carpenter met haar gitaar die elke week, een jaar lang trouw acte de présence gaven, het hoorde bij de eerste lock down-tijd toen iedereen strikt zich eraan hield, dodelijk geschrokken, maar nu de wereld wat opener is geworden, zijn beide ermee gestopt. Alles en iedereen vindt nieuwe manieren uit om toch weer op te treden en zo meteen mogen we de grote bubbel van het Songfestival vanuit Rotterdam op de tv aanschouwen.
Dus ik waardeerde dit filmpje van Benjamin Clementine extra: de moeite die gedaan is om zo’n lied een eigen omgeving te geven, waardoor er ook weer andere associaties ontstaan. Maar toen zag ik dat het filmpje een deel was van een hele serie die al héél lang bestaat, 10 jaar las ik ergens in het commentaar eronder, het valt onder het abonnement La Blogothèque; A Take Away Show en daarin zitten allemaal filmpjes van artiesten die zingen en akoestisch musiceren, soms al lopend op straat, of bij een zwembad, of ergens buiten bij een park, of langs mensen in een rokerige bar.
De kern ervan lijken die artiesten te zijn, die allereerst in zichzelf besloten, zonder aandacht te geven aan omstanders, musiceren waarbij de omgeving een sfeer en betekenis toevoegt, juist door alleen maar er te zijn. Heel veel wat ik toen aanklikte, allemaal onbekenden voor mij, beviel mij meteen. Als tweede zag ik Lola Marsh; You’re Mine & Sirens, in de straten van Tel Aviv, bitterzoet met alle gewelddadigheden van nu in Israël in ogenschouw.
En daarna Billy Ryder Jones die Wild Roses zingt zittend met een gitaar op de grond in een oude begroeide achtertuin, ergens wat verscholen. En daarna nog veel meer: Lianne la Havas die wandelt door de straatjes van Mont Martre in Parijs en No room for doubt zingt; ach het onbezorgde straatleven van voor de Coronatijd... En van Bon Iver; For Emma, For Ever Ago dat begint in een binnenplaats van een wooncomplex, waarna ze naar buiten gaan. Dit is zo geregistreerd dat het ook in Coronatijd gemaakt had kunnen worden als de mensen eromheen zich hadden laten testen en ze met elkaar in een bubbel zitten, maar het komt al uit 2008.
Gisteren werd ik me overigens ook pas echt bewust dat het bos om mij heen mijn extra ‘buiten’ en achtertuin is: de achterburen vierden buiten luidruchtig een verjaardag met verjaarsbezoek. Lang vond ik dat wel aardig, al die reuring en toen had ik er ineens genoeg van. Hup, een wandelingetje en dan ergens in de zon, in de stilte van het bos weer neerzijgen, helemaal oké!
