2) Wat gek om te ontdekken hoe slecht je eigen geheugen kan zijn. Schoonzus had het over een album dat de familie gemaakt had voor hun huwelijk en ik wist totaal niet waarover het ging. Ze haalde het tevoorschijn: helemaal vol leuke foto’s, anekdotes en tekeningen die vertelden over de jeugd van Broer en ik zag zelfs dat er fotootjes inzaten die zelf wél in mij geheugen gegrift stonden (hoe goed je eigen geheugen tegelijk ook kan zijn) en die ik gemist had toen ik zelf in mijn eigen albums had gekeken. Nu bleek dat ik die er dus uitgehaald had, voor dit trouwalbum, maar dat album was weg uit mijn herinnering...
3) Wat heerlijk om in de opmaat van het zicht op de Waal weer mensen te zien op terrassen in de zon, al die terrassen herschikt met stukjes erbij uit de straat of het plantsoen ertegenover. Het geeft een soort van slordige, nieuwe lappendeken met plukjes mensen die niet meer bij elkaar gepropt zijn. Zo was het ook aan de rivier. Als vanouds zaten daar die bonte gemêleerde mensen in allerlei samenstellingen: vriendinnenclubjes, stelletjes, een familie met Arabische muziek, mensen alleen, feestmuziek met dreun verderop, de geur van meegebrachte pizza’s als je mensen passeert op de loopbrug, kratjes bier, baby's in een slaapmandje... Zo fijn om ‘gewoon leven’ mee te maken aan de oevers van mijn stad.
(En toen bleek de rest van dit blog niet bewaard te zijn omdat iPad niet verbonden bleek met het internet toen ik het blog wilde publiceren. De opsomming was verder gegaan. Ook met droeve dingen, zoals het bericht van het geheel onverwacht overlijden van iemand die ik ken uit verhalen, een leeftijdgenoot. Zo ben je er, zo niet meer... En de gewaarwording dat het soms niet mogelijk blijkt om contact te continueren: als je zelf een uitgestoken hand hebt gegeven en de andere die niet beantwoordt, dan blijven die woorden uit dat oude Nederlandse liedje over: 'Er waren eens twee koningskinderen, ze hadden elkander zo lief, zo konden niet bij elkaar komen, het water was veel te diep...)
4) Ondertussen ben ik van het water dat stroomt bij mijn thuisstad, beland in het bos voor mijn tweede thuis. Het is half elf in de avond geweest en nog steeds tjilpen er vogels en het ruikt hier naar blad en groen. Ik fietste door de Hoge Veluwe langs de wildbaan, maar het had voor mij geen zin om af te stappen, ik had geen verrekijker bij me. Hierdoor zag ik drie verschillende kuddes in de verte, bij elk stonden plukjes mensen langs de kant van de weg te turen. Misschien iets voor een komende lange zomeravond, het is 14 km fietsen van hier. Op de eeuwige jachtvelden tjirpten er krekels.
