Ik heb het logo van Park De Hoge Veluwe altijd voor de contouren van de geweien van een hert aangezien, of de kop van een moeflon, of iets van de vleugels van een vogel.
Het is verwerkt in het bakstenen gebouw, het oudste deel van het museum, ontworpen door haar steun en toeverlaat en geestverwant, de architect Henry van de Velde.
Tegenover de ingang is er een ‘parkje’ met de Steynbank, een monument dat hij ontworpen heeft voor de laatste president van de Boerenrepubliek Oranje Vrijstaat (1896-1902); Marinus van der Steyn.
Hélène had bewondering voor hem.
Op de rug van de bank een vignet met een zwaard tussen een vergrootglas en een barometer. Het zijn de drie manieren waarop de president problemen oploste: de sfeer proeven waarin de dingen gebeuren (de barometer), scherp kijken wat er nodig is (het vergrootglas) en waar nodig de knoop doorhakken (het zwaard).
Dankzij de geest van Hélène is er nu dat prachtige nationale park, met een museum, beeldentuin, de ontdekking van Vincent van Gogh.
We zijn getuige van een verbijsterende verandering op het wereldtoneel, waar de bruutheid van een president, die ooit de leider van de vrije wereld was, nu schreeuwt: Materie, materie, materie. Waar de leugen letterlijk kan regeren en de rijkste man van de wereld vol ketamine met een kettingzaag zwaait.
Waar een journalist aan president Zelensky, degene die door een persoonlijk besluit om te blijven in zijn land en niet in ballingschap te gaan, zijn land niet heeft verkwanseld en sindsdien oorlogskleding draagt, hem kan vragen waarom hij niet als alle anderen een beetje fatsoenlijk gekleed is. De integriteit van een mens voor de leeuwen gegooid, het Witte Huis als arena.
Europese leiders gaan naar India, op zoek naar nieuwe bondgenoten, dat is immers de grootste democratie van de wereld?…
De geest en alles wat ‘woke’ is, zal op moeten staan.
