Ze komt regelmatig tevoorschijn op mijn Instagram-feed. Helena Bonham Carter, die poëzie voorleest. De combi is krachtig: zij speelt de meest rare, kwaadaardige, gekke karakters en dat maakt dat wat en hoe zij voordraagt, het nooit zoetsappig is, maar tot in de kern welgemeend, zoals bijvoorbeeld de liefdespoëzie van Rumi, de mysticus uit het soefisme. Op YouTube zijn meerdere filmpjes te zien. Deze ken ik ongeveer uit mijn hoofd en kan ik bijna met haar mee opzeggen; Wild Geese van Mary Oliver.
En zo is het. Gisteren van de vroege ochtend tot de schemering buiten gelezen, deels in mijn hangmat. Een merel op een takje in de hoge denneboom begeleidde een hele poos de stilte en de ruimte.
PS
Ik lees dat de intensiteit van blauwheid op deze dag, uniek is, dus bijna nooit meer zo voorkomt, en het de helderheid in de lucht uit de Coronatijd evenaarde.
