Leuk! Twee koolmeesjes zijn een nestje aan het bouwen in het Mondriaanhuisje. Ze vliegen af en aan met takjes en ander spul en ik hoor hun snaveltjes tikken tegen de binnenkant. De dakgoot van het schuurtje en het waslijntje en de struiken ertegenover als tussenstation. Ze vliegen dus heel laag, op ooghoogte. Ik durf niet meer op de stoel frontaal ertegenover te gaan zitten, lijkt me te verstorend, maar zie het nu vanaf het ‘hoofdterras’.
Ik werd wakker uit een korte droom, nadat ik dit interview met David van Reybrouck had bekeken over zijn boek Revolusi, over de vrijheidstrijd in Indonesië , de eerste wereldwijd en die het voorbeeld was voor alle bevrijding daarna. Gaan lezen omdat hij nu de Denker der Nederlanden is en zich wil gaan richten op vér-denken: kijken naar nu, vanuit 2060… Eén ding is dan zeker: we weten niet of de Russen werkelijk binnen zullen vallen, maar wél dat als er NU niks gedaan wordt aan het klimaat, de wereld dan aardig vernietigd is…
Stom, stom , stom. De machteloosheid is heden ten dage groot.
Ik droomde dat ik in een nieuw wijkcentrum kwam, ik was net binnen, had me nog niet geïnstalleerd en er ging een man zitten in de ontmoetingsruimte. Ik vroeg hem of ik hem ergens mee kon helpen. Ja, zei hij. Zaterdag komen we, van Kanaal 17, is alles oké? Ik had de computer nog niet opgestart en kon dus niet kijken in het bezettingsschema. Toen kwam de beheerder binnen, van wie het wijkcentrum was, ik was alleen maar even een assistent, en ik vroeg het dus aan hem. Ja!, zei hij, die komen regelmatig. Dus dat kan ik hem zeggen? ‘Ja’. De man is weg, collega komt bij zijn positieven en zegt: ‘O, nee! We hebben een conflict met hun, ze zijn tijdelijk niet welkom!’ Dan komen er twee anderen binnen en collega gaat met ze in gesprek. Hij komt terug en zegt: ‘ zo, dat is opgelost, zij komen op de Zaterdag met een grote groep en ze zijn eerder binnen dan die anderen.’ Kennelijk is het ook op ‘zelfbeheer’, dus er zal geen professionele beheerder aanwezig zijn. ‘Dat kan toch helemaal niet zó’, zeg ik kwaad. En toen werd ik wakker.
De droom geeft mij een vertaling, van hoe het in mijn eigen kleine wereld wel of niet goed geregeld was, en hoe het anders een bron van conflict werd. Je kunt je niet in feite terugtrekken en daarna waarschijnlijk de beide partijen de schuld gaan geven, die ongetwijfeld in een toestand van ruzie komen, van iets wat jij had kunnen voorkomen… Zo is de toestand van de wereld, nu.
Nederland heeft gigantisch huisgehouden in Indonesië. Er zijn 200.000 mensen gesneuveld in een vrijheidstrijd, terwijl dat niet nodig was. De arrogantie van Nederland, nog steeds wil 50% bést terug naar het koloniale tijdperk, zie ik nu ook weer terug.
En het gebrek aan leiderschap en visie, wereldwijd. Er zijn op dit moment simpelweg geen goede beheerders, die zich willen inzetten voor Wijkcentrum de Wereld. Tja, zo simpel is het vanuit je eigen persoonlijke perspectief, ik moet ook wel lachen om deze levendige droom, waarvan het lijkt alsof ik het net écht zo heb meegemaakt.
Ondertussen zie ik in één beeld, een merel op de grond met nestmateriaal in haar snavel én een lijster huppen, én twee koolmeesjes rond het Mondriaanhuisje.
Het is het enige wat je kan doen: goede nestjes faciliteren en zelf maken op kleine schaal. Maar ook dat kun je meestal niet alleen, het is bijna altijd een kwestie van ‘samen’.
