Zaterdagochtend waren er twee lammetjes geboren. Met de vogelapp was ook zeldzaam gefluit te horen, zoals de koperwiek, de boomklever-en klimmer…en nog zowat. Er stond hier ooit een kasteel en daarop is de ‘havezate’ gebouwd, nu een monument.
We gingen naar Schokland, waar nu nog vier huishoudens leven. Ik dacht eerst naar het Zaanse Dorp in het Openluchtmuseum te kijken, maar deze huizen zijn écht.
Daarna naar het Waterloopbos.
Wat bijzonder! Het was ooit een proefgebied waar Nederlandse ingenieurs samen met collega’s van over de hele wereld installaties bouwden en testen omtrent hoe om te gaan met hun waterwerken. Ooit moet het geluid van machines, om water op te pompen en te laten stromen, tot en met het nabootsen van golven, dit gebiedje overstemd hebben. Toen is het verlaten geweest en helemaal overwoekerd door de bomen. Tot men op de gedachte kwam om het tot een soort van museum-natuurgebied te maken. Heel sfeervol. Het eerste bouwwerk herkende ik uit de sciencefiction- serie Arcadia.
Ik kreeg al gaande, wél bewondering voor de inventiviteit en de Nederlandse know how. Ja, ook de watervoorziening van New York, water dat via kanalen en viaducten vanuit de bergen naar de stad wordt gebracht, is een Nederlandse uitvinding.
Heel fraai; die ambachtelijke, industriële resten tussen de bomen, waarvan een groot deel er toen niet was. Er werd gebalanceerd om naar de overkant te komen, maar ik ging terug naar het rolstoeltoegankelijke pad. De anderen ook, uiteindelijk.
En toen kreeg iemand zin in een ijsje. We reden naar Elburg. ‘Het lijkt wel zo’n Japanse tour om op één dag zoveel mogelijk te zien’, zei eentje.
Voor mij was het pure nostalgie. Terug naar mijn kindertijd, toen het buiten de Visserspoort nog zilt rook, van de zee nog in de buurt. Een lekkerbekje eten, ongeveer op de plek waar nu de ijssalon was. Broertjes die met visnetten en een simpel hengeltje aan de kade stonden. Er werd nu ook nog gevist door jongemannen.
