L. is een uitzonderlijk andersoortig iemand dan de gemiddelde meditatiebezoekster. Ze komt heel trouw op de meditatievonden. Als ze eenmaal praat is ze niet te stoppen, druk, druk, druk. Ze is in het dagelijks leven verkoopster bij de C&A, ze staat erop om mij ongeveer thuis te brengen na afloop, helemaal de andere kant op dan waar ze zelf wezen moet, in haar autootje waarmee ze zeer snel door de bochten en over de weg heen scheurt.Iedereen moet een beetje om haar lachen. Ze doet een beetje aan Ushi denken soms, van Wendy van Dijk. 'Ik zou er niet mee op vakantie kunnen', zegt Zuster B. 'Ze is zo hartelijk' zegt R. die een papiertje in de hand heeft van T. een man van in de zeventig die net als L. uit dezelfde volkswijk en parochie komt en die ze ook altijd naar huis brengt. Op het papiertje staat: naaimachine, keukentafetje. Pasgeleden was T. aangekomen met een witte plastic WC-bril!: of de zusters die misschien konden gebruiken. Onderweg komt hij allerhande zaken tegen die de zusters misschien...
Ik vind dat heel leuk. Die twee weten wat het is om het niet breed te hebben en ze nemen de zusters mee op hun weg van onverwachte vondsten. Zoals L. mij meeneemt in haar autootje omdat ze niet wil dat ik op de bus sta te wachten. 'Het moet voor L. toch wel een opgave zijn,om drie kwartier stil te zijn' zegt R. Maar het is duidelijk: ze ontleent er wat aan en ze vindt het mooi en ze wil het voor geen goud missen.
L. heeft Frans, Portugees, en Chinees-Indonesisch bloed in zich. Ze lijkt eigenlijk op foto's van mijn oma in haar jonge jaren. Ze is gul en vrijgevig en deelt graag uit. Met sinterklaas had ze voor iedereen van de begeleiding een chocolade Sinterklaasje meegenomen, met Pasen kwam ze met paaseitjes aan en nu voor de kerst komt ze nog een spekkoek brengen, zei ze tegen de zusters.
- Maar L. dat hoeft helemaal niet hoor, je hoeft niet elke keer iets te geven, zegt R. 'Jawel, jawel, ik kom het wel afgeven, spekkoek, lekker toch, dat doe ik nog wel hoor, het komt eraan!' Iedereen lacht als ze als laatste vertrekt nadat ze een ieder omhelst en drie kussen geeft:
- Tot het nieuwe jaar hé, hou je goed, hou je haaks, ik zal jullie missen!''
- Spekkoek is een gelukskoek, zeg ik. 'Het heeft verschillende dunne laagjes en die moet je eigenlijk laag je voor laagje eten, niet in een keer doorhappen. Daarom staat ze erop om die te brengen.'
Laagje voor laagje... Mooi is dat, mensen die gelaagd zijn met minstens twee kontrasterende kleuren. L. is een mooi exemplaar van dat mensensoort. Ze brengt je in een goed humeur en dat is een vorm van geluk: net als die spekkoek.
