Vorig jaar hebben we op deze dag Vader begraven. Het regende toen pijpenstelen, maar vandaag is het droog en helder met vlagen blauwe lucht en een mistig zonnetje. Zonder het bewust op te zoeken, ik rommelde wat en ruimde wat op, kwam ik toch uit bij het boekje van zijn afscheidsviering. Ik las mijn eigen voorbede:In Indonesie is het een goed gebruik om bij het begin van een nieuwe levensfase een tweede naam toe te voegen aan je al bestaande naam. Na zijn afstuderen koos papa de zelfgemaakte naam MARIAKASIH. "Kasih" betekent liefde. Ook al zijn kinderen gaf hij deze naam als doopnaam mee. Papa geloofde in de liefde van Maria. In haar zien wij iets van de liefde van God voor de mens. Ik wens dat iedereen iets mag ervaren van liefde, die de kern van God is.
Onderwijl draaide ik gedachtenloos aan de kat van Beatrix Potter, blauw pakje, Mariablauw, met haar strooien hoedje op. Het is een speeldoosje en er tingelde:
Born free
as free as the wind blows,
as free as the grass grows,
so know, that you are born free.
Ik weet niet of dit de echte woorden van het liedje zijn, maar zo gaan mijn woorden. Ik dacht aan de Groenkracht van Hildegard van Bingen (in 1179 gestorven) : Veriditas, in het Latijn. Een hymne van haar gaat zo:
O, nobel groen,
jij wortelt in de zon,
en jij straalt in een sereen, helder licht,
in een kringloop,
die geen van onze zinnen werkelijk begrijpt.
Jij bent omgeven
door de liefdevolle omarming
van het geheim van God ...
Groenkracht. Vrij zijn als het gras dat groeit, de wind die waait, zo ben je geboren... Dat is het enige beeld van God, dat bij mij overblijft: liefde, zichtbaar geworden in een vrouwelijk mens. Wat mooi, dat dit in mijn naam meegegeven is door Vader. Het krijgt nu de glans van een geuzennaam. De zon breekt door en straalt in mijn gezicht, terwijl ik dit blogje typ.
