Er zijn van die momenten in je leven, die je echt helemaal nooit meer vergeet. Een van die momenten was de laatste avond met W. voor haar emigratie naar Nieuw Zeeland. We zaten op haar donkerblauwe rieten Loyd Loom stoeltjes, de authentieke, nog van de schepen van de Holland-Amerika-Lijn. Ik zou die stoeltjes krijgen en ik heb ze nog steeds.De stoeltjes waar we avonden en avonden aan de wijn zaten, muziek op, het leven bespiegelen, liefdesverdriet, studie, het feminisme van haar vrouwengroep en boekhandel: ik deed zelf niet mee, maar via haar kende ik alle ins en outs.
En toen was het het allerlaatste uur, dat wij zo tegenover elkaar op die stoeltjes zaten. Haar kamer nog helemaal intact: de volgende ochtend zou ze beginnen met alles inpakken in de grote emigratiekisten. Dat je dan weet: dit is de allerlaatste keer. Alles wat nu vertrouwd is en zo gewoon, is over een paar uur weg en komt nooit meer terug. De laatste keer een plaatje op, de allerlaatste slok wijn...
Ach. Pas had ik haar aan de telefoon en met die moderne techniek klinkt ze alsof ze aan de overkant van de straat woont. Maar zij keek over haar balkon heen, uitzicht op het grote Lake Tekapo, in het huis waarin zij ooit de behangster was van de man met wie ze getrouwd is en met wie ze daar nu met haar 3 kinderen woont. 'Ik geniet, nu', zei ze. Na alle drukke kindertijdjaren was er nu een juiste balans.
Raar, zo gek. Vroeger was dat natuurlijk een thema: wat je wil worden en wilt bereiken en toen al zei ze: Een klein dorp, ergens in de natuur... Een oudere man die een overwicht op mij heeft. Ik zat in mijn leesstoel en keek naar de volle maan in de winter en zij keek in het ochtendgloren, aan het begin van een zomerdag. Bijna zo dichtbij, leek het als toen. Plaats en tijd zijn anders, het is de andere kant van de wereld en toch ook weer niet.
