Meldde ik eerder over abri's in de stad waarvan ik niks snapte, ik geloof dat het kwartje nu gevallen is. Gisteren flitste dezelfde aankondiging op de tv voorbij, maar met een andere tekst. Iets in de trant van 'Moet jij een bord voor je kop dragen, kun je niet gewoon jezelf zijn? Meld discriminatie op discriminatie.nl.Wat een opluchting, want ik kan niet goed tegen onopgeloste raadsels, waar je dagelijks mee confronteerd wordt. Of preciezer gezegd: ik kan niet tegen iets wat wringt en niet klopt, maar dat je niet je vinger op de zere plek kan leggen. Ik schijn een fileermes te hebben die niet kloppende rafels bij mensen weg snijdt. Au, dat doet pijn.
Want, inderdaad, de campagne tegen diskriminatie bevat discriminatie in zich, omdat het iedereen terugplaatst in een oude tijd. Een zwarte man, die denkt er tegenwoordig toch niet over om zich voor te doen als een blanke man? En de wereld is allang gewend aan snelle, slimme vrouwen, die zich elegant kleden. Ook een nieuwe versie van twee gearmde mannen, waarvan de ene een bord voor zich heeft van een vrouw, is achterhaald. Beter ware het om de ene een bord te geven van een doorsnee 'saaie' heteromannenkop, met een onderlijf dat er 'nichterig' bij staat.
Maar wat de discriminatie ten top is, is de vrouw die afgebeeld wordt op het bord van de vrouw die gesluierd is. Een vrouw met een getinte huid met heldere ogen, stralend en zelfbewust. Dat is namelijk gewoon de vrouw die inderdaad achter de sluier kan zitten! Had er een foto van een blanke vrouw in geplaatst, dan was daarmee tenminste iets van een doordenkertje verschaft.
In het Wijkcentrum maakte ik eens mee dat een vrouw, helemaal in het zwart en gesluierd, aan haar dochter vroeg om thuis een nieuwe panty te halen. Ze had de hare opengescheurd terwijl ze hapjes in de keuken aan het klaarmaken was en het vrouwenfeest moest nog beginnen. Dochterlief kwam terug en Gesluierde Vrouw ging voor mijn neus de panty verwisselen.
Ik keek mijn ogen uit. Er kwamen onder haar jurk tot op de grond, prachtige lange zijden kousen tevoorschijn met een ragfijn bloemetjesmotief gebonden aan elegante jarretels. Ook het gemak en de lichamelijkheid tussen dochter die haar hielp en moeder en ik zelve die ongevraagd ook meeassisteerde, maakte me bewust hoezeer lichamelijkheid in de benepenheid van de christelijke cultuur weggemoffeld is. Deze islamitische vrouwen, hadden nergens last van. Ze hadden een groot lichaamsbewustzijn. Wie is er nou achterlijk?
