De hele dag weer hangen met een kippenvelletje op de bank: het wil maar niet beteren met de grieperige verschijnselen. Lezen, ja lezen, dat doe ik dan, van het ene naar het andere. Een beetje traag als stroop. 's Nachts droom ik vreemde dromen terwijl ik meestal dromenloos en diep slaap... Ik kan mijn eigen woorden die ik in het begin van de week uitsprak bij de ochtendmeditatie, wel gebruiken. Het gaat over geheimen...Geheimen van het onbegrijpelijke: de pijnlijke dingen, voortdurende onbegrip, mensen die altijd ruzie zoeken, die geen vredebrengers zijn maar hangen in de nevelen van het 'dikke ik', altijd in competitie en concurrentie. Maar gelukkig is daar ook het geheim van groei en ook het geheim van het leven dat, wanneer je stil en aandachtig en zorgvuldig leeft, zich van zelf onthult:
Moge het mogelijk voor je zijn
om met de geheimen van je leven,
dat wat onbegrijpelijk voor je is,
vriendschap te sluiten.
Ze te omhullen met zorg,
ze te dragen met al het goede
dat er in jou is.
Moge je het geheim van groei
in jou koesteren,
en zacht en geduldig
voedsel geven.
Dat goede zaden in goede grond
zich kunnen ontkiemen
wanneer de tijd rijp is.
Moge het geheim van het leven
zich soms aan je onthullen,
als frisgroen gras
een jonge spruit,
een nieuwe loot,
die uit de donkere aarde
het Licht vindt.
Het blijft heel bijzonder om dezelfde tekst na een stilte van 25 minuten weer opnieuw uit te spreken. 'Mooie tekst... het leek net of het de tweede keer over weer heel andere dingen ging', zei M. En zo groeien en veranderen de dingen van zelve.
