Gisterenavond laat bereikte mij het droeve bericht dat mijn poes Pepi is overleden. Op 22-jarige leeftijd. Ik heb Pepi geboren zien worden tussen de lakens van mijn eigen bed, als het ware in mijn eigen schoot, dus. Tevoren had ik op aanwijzing van de boekjes een lekkere comfortabel plekje gemaakt, het moest een beetje duister zijn en achteraf, als baarplek voor de hoogzwangere Issa.Issa zat die middag dromerig, met heel dikke buik naar buiten te kijken, daar heb ik nog een foto van, maar die nacht liep ze op-en-neer, en op-en-neer, zacht miauwend. Ze wilde per se in bed en na haar herhaalde malen toch uit bed gezet te hebben, stormde ze ineens aan, dook onder de lakens, en de vliezen braken. Meteen een nat bed en een vochtige hoop slijmerig iets. Issa beet de vliezen door en viste als eerste Pepi eruit. Een klein hoopje zwart met een wonderbaarlijk grappig wit snorretje boven haar mond en de nog gesloten oogjes...
Pepi was uit het nest van 4 vanaf het begin het meest communicatief. Ze keek je meteen strak aan met eerst heldere blauwe blije oogjes, miauwde naar je en begon al ras keihard te spinnen, elke keer als je haar aaide. Ik besloot Pepi te houden. Haar broertje, de grootste uit het nest en die een dikke grote kater werd, en door mij al The Great Gonzo was genoemd, ging naar zusje 2. Heel blij was ik dat ik Pepi had gehouden, want haar moeder Issa is die zomer, een paar maanden later, tijdens een van mijn grote reizen, bij de oppas onder een auto gekomen.
Ook Pepi kreeg een traumatische oppaservaring te verwerken, toen ik haar stalde bij Broer in Amsterdam, die zelf een zeer felle, zo bleek toen, Siamees had, die Ellie heette naar zijn eerste en enige vriendinnetje. Ellie terroriseerde Pepi zo, dat ze trillend onder de bank niet meer tevoorschijn durfde te komen en Broer heeft haar toen naar Gonzo gebracht voor de overige weken. Maar toen Pepi eenmaal thuis was, presteerde ze het om 4 weken lang voortdurend te spinnen: het leek of ze in een constant extatische orgasme zat.
Tien jaar geleden werd Pepi ondergebracht op een mooie plek met grote tuin en boerderij. Terug van mijn reis, haalde ik Pepi niet meteen op en kwam er zo bij toeval achter dat de allergie en hooikoorts die in die jaren steeds sterker werd, in feite van Pepi kwam. In de twee maanden bij JD, was deze zó aan Pepi gehecht geraakt, dat hij haar eigenlijk niet meer kwijt wilde... Dus werd besloten om Pepi maar bij hem te laten.
Pepi was een geweldige poes. In en in tevreden, een levensgenietster, echt geweldig, je werd meteen vrolijk als je haar ook maar eventjes zag. Wat heb ik haar gemist. In het laatste half jaar bleek Pepi geheel blind te zijn geworden en JD vertelde hoeveel bewondering hij voor Pepi had gehad, hoe deze dat had opgepakt. Snuffend en luisterend, voor zover ze dat nog kon, bewoog ze zich rustig langs stoel- en tafelpoten en vond steeds weer haar plekjes in de zon.
In de winter kon ze de trap niet meer op en af en lag ze vooral in hun badkamer die net vantevoren verbouwd was, met vloerverwarming. Ze ging beetje bij beetje steeds meer achteruit. Een paar weken geleden stopte ze met spinnen. En nu, bij de eerste lentezon buiten, leek ze zich alleen maar ontheemd te voelen.
Pepi, die niet meer spinde . Dat is hét criterium om Pepi uit het leven te begeleiden. Ze heeft een geweldig leven gehad. Ze hoort bij zeer belangrijke episodes van mijn leven, die nu voorgoed voorbij zijn. Alsof het verscheiden van Pepi dat nu eens en voor altijd markeert. Zoals Pepi in essentie was, zo wil ik ook altijd blijven. Zoeken naar zonnige plekjes, soms wat naïef en dommig, maar altijd spinnend door het leven.
