Wat zijn ze toch geweldig: primula's. Je koopt er zes, vol dikke grote bloemen, het lijken wel bruidsruikertjes, en je plant ze in drie potten, in elk twee; lichtgeel en oranje, rood en roze, roze en lichtpaars, je plaatst ze in de hoeken van een driehoek aan weerskanten van de tuin en er komt elke keer weer een big smile op mijn gezicht, als ik naar ze kijk.Volgens mij hebben de vogels in mijn tuin dat ook. Een vlucht koolmeesjes fladderde in en rondom de bamboe en een merel in de boom van de buurman hief een deuntje aan en de koolmeesjes reageerden daarop, alterneerend. Een waar concertje, vlak na het klarinet- en hoboconcert dat ik van Mozart beluisterd had. 's Ochtends met Mozart, koffie en de krant: dat is al een paar maanden of zo mijn ochtendritueel. Mozart heeft me wis en waarachtig door de saaie grijze koude februari geholpen.
En nu is het na al die grijsheid weer tijd voor kleur en warmte! In de Hermitage in Amsterdam bekeek ik de nieuwe tentoonstelling: Van Matisse tot Malkovich, o wat een kleurenpracht en dan buiten in de binnentuin een zee van krokusjes in het gras. Een wolkenloze blauwe lucht, je koesteren in de lentezon op de bankjes, licht op het water en op de Amsterdamse gevels. De stad die ik in Januari wit en gedempt verlaten heb, begint opnieuw. Maar de stille witte laag sneeuw rust nog in me, een soort onderbodem voor wat komen gaat.
Naast de primula's heb ik kleine irisbolletjes gepland en lelietjes van dalen. Ik heb de verpakking maar erbij ingegraven, want ik vind het altijd moeilijk om te geloven dat die bollen die in de grond geheel en al verdwijnen, straks echt weer een bloeiend tafereel zullen opleveren. Ja, wachten en geduld betrachten en hopen op..., dat zijn mooie eigenschappen, maar een feestje bouwen, hebben wat er lekker is, da's ook heel prima, primula.
