Ik begon met een ontvangen tip: de stand-up Australische comédienne Hannah Gadsby, een show van haar is verfilmd: Nanette. Zij is én lesbisch, én heeft ADHD én is autist. Je moet lachen, je raakt ontroerd, ze snijdt alles aan wat ongemakkelijk is in een doorsnee burgerlijke maatschappij als je anders bent, het gaat over gender, kunst, de rare gewoontes van mensen die zij haarscherp observeert en onderuithaalt.
Daarna had ik nog wel zin in een film en scrolde door het aanbod en dat werkte als kijken naar de kaft van een boek: ziet het er aantrekkelijk uit, dan openen maar, de inhoudsopgave bekijken en dan ervoor kiezen. Het werd de Spaanse film Loreak ofwel Flowers. Er gebeurt heel weinig en tegelijk heel veel: Ane een vrouw krijgt te horen dat ze vroeg in de menopauze is geraakt, ze woont met een niet zo sprankelende man en ze krijgt een hele mooie bos bloemen, ze denkt van hem maar dat is niet zo. Dan krijgt ze elke donderdag zo’n boeket. Ze werkt op de bouw. Er is een oude vrouw Lourdes, die elke week een bos bloemen legt bij de snelweg waar haar zoon is overleden, haar schoondochter en dochter snappen niet waarom zij dit blijft doen en ondertussen legt een onbekende ook elke week daar een bosje bloemen... Dat is Ane, die vermoedt dat de verongelukte een collega was van haar, die haar die boeketten stuurde. De twee vrouwen leren elkaar kennen.
Het is sober en poëtisch gefilmd, met beelden die stillevens op zich zijn en dat is wat je meemaakt: het stille leven, onuitgesproken, waar gemis en verlangen onderhuids de toon van het dagelijkse leven is.
Toen nog even gekeken wie er in The Voice of Holland hebben opgetreden. Ik volg er de 17-jarige Sophia Kruithof omdat ik denk dat zij gaat winnen. En ja, ze trad op met het liedje Keep Your Head Up. Zij heeft zo’n mooie stem en pure uitstraling, ze doet me aan een jonge Eva Cassidy denken. Je ziet haar zingend met een gitaar vaak met haar ogen knipperen, ze zal dus best ook wel zenuwachtig zijn, maar dat hoor je niet. Ik heb het liedje nu al meerdere malen op You Tube teruggeluisterd, er zit een kleur van héėl levenskrachtige melancholie in haar optreden. Anouk, haar coach, maar er valt niks te coachen zegt zij zelf, verklaart dat ze na het luisteren de neiging heeft om snel de studio uit te rennen, naar haar kinderen en haar man te rijden, om ze te gaan knuffelen.
