Gisteren genoot ik van de zonsondergang op het terras en er viel me een heel oude herrinering in. Ik stond in Bonanza, het appartementencomplex in Torremolinos waar mijn familie voor het eerst in Spanje was, op de galerij naar eenzelfde soort zonsondergang te kijken. De zon ging onder tussen de bergen in en kleurde de wolken roze en oranje, terwijl de lucht erom heen nog helder blauw was. Ik kon mijn ogen er niet vanaf houden, maar mocht het niet donker zien worden en moest naar binnen: misschien was het bedtijd ofzo.Oud, heel oud, zo voelde dat toen ook al aan. Ik zag het voor het eerst, maar het riep een keten van tijd op waar ik al eerder in had gestaan. Het zijn van die ervaringen, waarom ik denk dat het mij niks zou verbazen als de reincarnatie-gedachte heel dicht bij 'de waarheid' (wat dat dan ook is...) zo blijken te zijn.
Oeroud, dat gevoel komt dan weer terug en een herinneringketen wordt geactiveerd, van andere momenten dat je dit ervaarde. Zo dacht ik gisteren aan New Mexico en de schilderijen van Georgia O'Keeffe met dezelfde kleuren oranje en hemelsblauw van de immense vlakten en open ruimte, aldaar.
In Torremolinos was het écht dezelfde soort zonsondergang, want het ligt iets verderop aan dezelfde kust met dezelfde bergen erachter, als Malaga. Het kan niet anders dan wat toen prikkelde en een indruk maakte, weer geactiveerd wordt in je brein en dat je opnieuw raakt. Zo zwerf je misschien je hele leven rond van de ene ervaring die je raakt naar de andere omdat dit de momenten zijn dat je voelt dat je werkelijk leeft, opgenomen in een levensstroom waar je zintuigen helemaal open staan.
In de kathedraal gisteren, gebeurde me dit ook. Wat ademt zo'n mis toch een heel andere sfeer uit dan in het koele, kale Nederland! De jurken van de priesters in prachtig paars, zoals de kleur van de achtergrond van dit blog, smaakvol afgezet met bloedrood, geborduurd met goudraad. Een zuster die het preekgestoelte beklom en een tussenzang aanhief. Het kinderkoor achterin in het koorgebedgedeelte dat iets van Madre Maria zingt bij het klaarmaken van de tafel met brood en wijn. De kathedraal die zwaar en zoet ruikt omdat het Boek en de Gaven uitgebreid in de wolken wierook worden gehuld.
Ook de beelden zijn warm en sprekend, zoals de Duitse Hummeltjes, met blossen op de wangen. Jezus met een gebruind lichaam aan het kruis, bloed dat druipt: extra opvallend door de paarse doek erachter. Een Johannes handenwringend naast een kruis, Maria Magdelena huilend, San Sebastiaan aan een boomstronk, Franciscus en Clara met intense en vurige blikken en ga zo maar door. De zintuigen worden geprikkeld!
Bij de wierook zag ik me weer boven het open graf van Vader staan, dat ook bewierookt werd. Wat je doet is eigenlijk uitdrukken: dit is speciaal, dit geven we alle aandacht. Eigenlijk hetzelfde als wanneer je met aandacht en zorg kookt en de geuren je dan even bedwelmen en je gelukkig maken: de keten van levenwekkende herinneringen en ervaringen activeren.
