Ik werd wakker van het getik van de regen op het dak van mijn boshuisje. Vrijwel meteen dit lied. Om weer te weten dat Amsterdam mij zéér dierbaar is, al is mijn hart ook open gegaan voor andere steden. Ik kende geen liedje over Venetië, maar vond er wel één. Het komt uit een film uit 1958, denk ik, deze heeft in ieder geval dezelfde titel.
Steden die functioneren, met zoveel lagen geschiedenis, waar de potentie en het verlangen van mensen gestold is in de architectuur en de esthetiek, zij maken mij optimistisch. En dan is daar de laatste jaren New York bijgekomen; daar is het de drive van de diversiteit, de dynamiek van ‘tegengestelde’ culturen die knettert en energie geeft.
En binnenkort ga ik, na lange tijd, die andere Europese stad bezoeken, die mijn hart al vanaf mijn puberteit gestolen heeft. Met mijn eerste geliefde wandelden wij vanaf de eerste keer in een hotelkamer in een door stakingen gesloten Parijs. Afval hoog op gestapeld in de metro, alle musea dicht. Maar dat deerde ons niet. We zongen:
Ja, er zijn veel mooie en troostrijke werelden, door mensen zelf zo geschapen. Maar ze kunnen met één bombardement geheel verwoest worden, zoals dat in deze tijden elke dag op het netvlies waarheid wordt.
4 & 5 Mei: Herdenken, herinneren en De Bevrijding; het zijn beladen dagen, dit jaar nog meer dan anders. Het laat weer zien hoezeer Oorlog zijn sporen trekt, ook in volgende generaties. De Oorlog is niet voorbij na een staakt-de-vuren.
Een wandeling, geurend naar regen en lentegroen, door het magische ‘Hobbit-stukje’, zoals ik dit het in het eerste jaar, midden in Coronatijd, gedoopt heb. Die Hobbits die hun eigen groene paradijsje verlieten om de wereld te gaan bevrijden van het kwaad van Mordor. En ook toen ging het bijna mis, door de verleiding van Almacht.
