Ik herinner me in Jardin de Luxembourg nog heel goed hoeveel bootjes er op het water zeilden. Ouders die hun kinderen hielpen, van heel eenvoudige kleine bootjes tot grote antieke houten met meerdere zeilen. De sfeer eromheen was geanimeerd. Alle lagen van de bevolking rondom het water. Nu kon je alleen een bootje huren en er waren geen stoeltjes dichtbij het water. Verder domineerde het rumoer van het gepraat van de mensen … Geen rust meer in het park….Geen stoeltje onbezet en ze waren niet meer lichtgeel en de grote boombakken wit: alles had een lelijke kleur onbestemd groen. Jammer.
Rond 19.00 was het park leeg gestroomd en daarmee kwam de poëtische en melancholieke sfeer terug die ik mij herinnerde. Die lege stoeltjes overal, de sporen van menselijke aanwezigheid, precies zo achtergelaten toen de mensen opstonden en weer voort gingen.
Quartier Latin had ooit een studentikoze en slordige sfeer. Zijn ze allemaal verhuisd naar de kades van de Seine?
Exact op deze plek op de hoek van de straat op Boulevard San Michel, was er een café. Van een foto van toen maakte ik een waterverfschilderijtje dat ik altijd vlakbij mijn leesstoel had staan. Het is nu een schoenenwinkel.
