Het had net zo goed op de Kunst Biënnale aanwezig kunnen zijn en dan had ik het ook een volmaakte bijdrage gevonden. Hier komt techniek, esthetiek, handwerk en nog veel meer samen. In de ruimte is een ‘architectonisch’ sculptuur gemaakt van 125 grote bolllen draad, zowel met de hand gehaakt als mechanisch geweven. Gedurende de hele Biënnale zal met zonne-energie dit weer ontrafeld worden, in ronde dozen opgeborgen en zo weer opnieuw gebruikt worden.
Er liep een man met een ladder rond die overal de verbindingen, waar via zonne-energie de klossen gaan draaien, controleerde. Dat beeld alleen al: één zo’n man met een ladder…
Je zag de electriciteitsdraden lopen, via de oplaadkasten naar het dak en extra schijfjes aan de zijkant om zonne-energie te kunnen laden.
Bijzonder was, dat het geheel gekoppeld werd aan de uitvinding van de Belgrado-hand; de eerste mechanische kunsthand die in 1963 in Belgrado uitgevonden is. Je ziet dat deze hand geen subtiele bewegingen kan maken, alleen maar vingers naar elkaar knijpen en weer terug. Je ziet hoe twee mensenhanden zichzelf en elkaar aftasten en dat deze dus in staat zijn om te haken. Eer twee kunsthanden dat kunnen, dat is waarschijnlijk nog een heel lange weg.
Hier gaan techniek en menselijkheid een samenspraak met elkaar aan. Zonne-Energie met behulp van AI zal dit werk weer terugbrengen bij het begin, alles is circulair.
