Ik lig nog in mijn tent en hoor van héél dichtbij mij een hamer tikken. Ik sta op en zie aan de zijkant iemand mijn haringen de grond in slaan. Ze lijkt zich betrapt te voelen en doet veronschuldigend. Ik roep meteen: Thank you very much!!! Ze lacht, maar ik kan niet écht nog een praatje met haar maken, want ze beent weg.
Ze is, denk ik, de juf van een Duitse schoolklas die hier is neergestreken. Ik vermoed dat ze in de regen hun tentjes hebben moeten opzetten. Hun kleren hangen nu te drogen en de natte koffers stonden in de grote tent, waar ook de campingkoelkast staat. Eén tentje was mislukt, toen ik gisteren aankwam, die lag in stukken in het natte gras, nu alweer opgeruimd.
Deze school leert hun kinderen dus niks over vliegschaamte, schat ik zo in. Allemaal goedkoop met het vliegtuig hier geland, en één busje met keukengerei, grote klaptafels en waarschijnlijk alle tenten daarin, overland. Ook in Nederland is het aantal vliegbewegingen onder jongeren juist toegenomen. Ik zie het aan mijn eigen nichtje en neefje. Ik kan ze het niet kwalijk nemen, logisch toch?, zó goedkoop en helemaal wég kunnen, zonder veel tijdsverlies. Van burgerluchtvaart wordt de planeet echt niet beter of slechter…
Paolo, de eigenaar, is alweer druk bezig om al het weggerukte blad van de bomen met een bladblazer van de hoofdweg te verwijderen. Een deel van de dag zal hij waarschijnlijk bezig zijn om al het blad tussen de tenten enzovoort verwijderen. Hij is altijd een druk baasje, de hele dag en avond door. Zelf ooit deze camping begonnen op gehuurde grond naast zijn huis. En nu weet hij niet wat de toekomst brengen zal…
Mijn tent staat nu dus oké. Volgens de laatste weervoorspelling komt er geen regen meer, de komende tien dagen, de uiterste tijd dat ik hier nog ben. Naast mijn strandtas die als dam diende tegen inkomende regenval en mijn petje dat op de grond was gevallen, en het vloerkleed, is er niks nat geworden bij mij, bij buren zie ik ook grondmatjes en hele omgekeerde tentjes die in de zon zijn gelegd. Eigenlijk zijn de haringen aan de voorkant het cruciaals, maar zover is de vrouw met de hamer niet gekomen. Het zou mij niks verbazen, dat tijdens mijn afwezigheid ze alsnog het hele klusje klaart.
