Dit is een museum over Palestina dat in 2016 op de Westbank is gerealiseerd. Het viel mij meteen op hoezeer deze in het landschap is ingebed, zoals je op deze maquette kan zien en het zich voornamelijk ondergronds bevindt. Zo beschermd dus, tegen bombardementen van Israël… Het is grotendeels betaald door Qatar en de architecten zijn Chinees.
De tekening ondergronds heeft iets poëtisch, het is als een fijnzinnige ets.
Qatar is voor het eerst met een paviljoen vertegenwoordigd op de Architectuur Biënnale. Ze stoppen er véél geld in, als je al kijkt naar hun locatie: een van de mooiste paleizen aan het Canal Grande vol marmer, naast de Accedemia brug, ik had het nog nooit van binnen gezien.
Ook politiek gezien, probeert Qatar een brug te slaan tussen Israël en Gaza/ Palestina. Hier maken ze er geen geheim van dat ze dit ook willen op cultureel gebied. En in feite is dat er al, hun nationale museum werkt bijvoorbeeld ook samen met een bureau uit Rotterdam.
Hun bijdrage heet: Beyti Beytak. My home is your home. La Mia casa è tua casa.
Over The sense of Belonging. Op de tentoonstelling allemaal voorbeelden van internationale architecten, die thuis-plekken hebben gebouwd op fragiele plaatsen. Zoals een gemeenschapshuis voor vluchtelingen uit Rohinya, het ontwerpen van tenten uit de computer.
Ook een project waar oude deuren uit Qatar zelf worden verzameld en gered van alle nieuwbouw. Oude houten deuren waar geschiedenis op is geschreven, deuren en poorten die beschermen én zich kunnen openen…Ik zou willen dat deze culturele werkelijkheid, ook politiek aanwezig zou zijn…
