Strandleven enzo

 En toen, om half vijf in de middag, kwam de man in het elektrische karretje die op en neer reed, nieuw dit jaar, ineens naar me toe. Ik moest mij verplaatsen, want ik lag op privéstrand, Ja, dat was dit jaar voor het eerst zo en hij had net van zijn baas de opdracht gekregen om iedereen te laten vertrekken. Hij wilde wijzen waar het dan wel mocht. Maar dat was wel duidelijk: daar waar het strand niet opgeruimd en schoongeveegd is, maar vol takken, boomstronken, zeewier enzovoort ligt.

Het strand is zó breed, op warme dagen kan het heel druk zijn en die mensen bij hun badhokjes en parasollen hadden daar geen last van. Behalve als ze de zee in willen… dan moesten ze zich wurmen tussen de badlakens, de eigen meegebrachte parasollen en stoeltjes, en de lichamen. Dat hoeft nu niet meer.

De ‘gewone mens’ ; zij die zich géén badhokje of huur van een ligstoel en parasol veroorloven kan, wordt steeds meer teruggedrongen.

Ooit was er een grote betonnen zeepier, waar nu palmbomen staan en terrassen zijn. Het ganse volk lag daar hutje mutje, als sardientjes in een blik, om wat schaduw op te vangen. Dat is al enige jaren niet meer zo. Vroeger kon je zélfs op de sjiekere stranden, naar rechts, richting de dure hotels, waar alle filmsterren tijdens het filmfestival verblijven en waar ook Tod in Venedig is opgenomen, toch nog je handdoek spreiden en bij zee gaan liggen…maar dat is al heel lang niet meer zo. Het is nu 600 meter lopen naar links, voor de enige strook vrij publiekstrand. Dat wordt op zomerse hoogtijdagen vechten voor een plekje.

De enige verbetering waar iedereen van kan genieten, zijn alle bloemperken, vorig jaar is deze verbetering pas ingezet. Tevoren was er kaal, droog zand. De bankjes voor de loketten bij de aanlegsteigers van de vaporetto zijn ook weggehaald. Zat daar teveel ‘hangpubliek’?…Enfin; als ‘ze’ maar afblijven van de drie favoriete bankjes, waar ik graag afscheid neem van de dag.