In het paviljoen van Australië hing een contemplatieve poëtische sfeer. Het is ingericht door een curatorteam dat geheel bestaat uit de oorspronkelijke bevolking. Zij hebben een diepe verbondenheid met het land, alles daarin is en wordt een thuis; de grond zelf dus, de aarde en alles wat daarin en daarop leeft. Je kon er zitten in een ronding van zand en zelfs je eigen voetstappen kregen er betekenis. Daaromheen allemaal kleine objecten, elk gemaakt door iemand met de opdracht om daar je thuis mee uit te drukken. Je mocht ze ook zelf voorzichtig aanraken en oppakken, met de uitnodiging wat jij zou bouwen.
Ik wist het al, ik heb zelf ooit zoiets gemaakt. Iemand van de vrouwengroep was ook pottenbakster en we kregen een stuk klei, om daar iets te maken waar een waxinelichtje in kon. Als vanzelf werd het een open grotachtig gewelfd ‘iets’, met welvingen en bogen zoals de rotsformaties in Zuid-West Amerika, waar ik mij kon voorstellen dat een mini-Mirjam daar kon zitten, met een groot vuur in het midden. Geborgen en tegelijk open met veel uitzichten, zo ziet mijn HOME eruit.
Als ik thuiskom zal ik er een foto van maken en als PS hier toevoegen.
