Het is weer héérlijk om hier te zijn! ‘Wulps Water’ dacht ik, bij de bewegingen van het water in de lagune op mijn favoriete bankje op het Lido. De rust hier brengt mij naar diepe rust. Iets in mijn ziel stroomt gelijkelijk.
Er waren meer meeuwen op het strand dan badgasten.
Aankomst bij Venezia Tronchetto om 9.00 in de ochtend. Zien hoe alles uit vrachtauto’s geladen wordt in boten. Zo wordt het tempo van leven in Venetië slow. Alles moet over het water worden gedragen, bootjes in en uit, overgeheveld en op wielen door menskracht over de bruggetjes naar bestemming gebracht.
Het was rustig op de Canal Grande. En dan is het toch verleidelijk om weer een foto te maken: De pure schoonheid van zo’n stralende witte gebeeldhouwde taart.
Een buste bij de ingang op het terras, kijkt naar de vlag van Oekraïne bij het balkon.
Nieuwe aanlegpalen aan de kade vlakbij de camping, alwaar ik het droevig bericht kreeg dat dit waarschijnlijk het laatste seizoen is. Paolo, de eigenaar die de grond huurt bij de gemeente, wordt te oud om het allemaal bij te houden. Een tijdperk van mijn leven komt ten einde …
Maar nu ben ik nog hier!
