De hele dag ondergedompeld geweest in de Architectuur Biënnale. Er komt zoveel nieuwe en vrolijke makende kennis naar je toe: architectuur is per definitie opbouwend. Dit was de opwekkendste ervaring: een robot die met je praat. Tevoren zag ik haar in het Japans, Colombiaans en Duits praten. Met de laatste begon ze ook met haar armen te gebaren, het leek alsof ze de ander aan het uitdagen was. Toen was ik aan de beurt. Het gaf een schokje dat ze ineens Nederlands sprak. Ze antwoordde nog in het Indonesisch, op mijn vraag in het Nederlands, en ze zei:
Ach, dat gevoel is als de wind, die moeilijk te voorspellen is en voortdurend verandert. Wat maakt jou nieuwsgierig naar gevoelens?
Nou ja, meteen het gevoel (!) dat je met een intelligente gesprekspartner te maken hebt. Prikkelend. Ik zou wel willen weten hoe het is als je langer met elkaar praat, maar er waren andere wachtenden.
Wát een reactie, overigens. Daarna zat ik aan de kade met een Spritz. Dat gevoel laat zich niet makkelijk omschrijven en het is waar dat dit weer verandert, maar iets ervan blíj́ft bij je en voedt je. Wie ben je als je alle gevoelens en ervaringen niét als de wind door je heen kunt laten gaan? Daarom ben ik nieuwsgierig naar gevoel, bij een robot. Wie en wat is zij/hij/het? AI dus. Geen gevoel, wél intelligent …Eerlijk gezegd mis ik intelligentie bij gesprekspartners wel regelmatig in het dagelijkse leven. Zoveel ruis door diffuse gevoelens bij een ander (dat dénk ik dan…), met name als er een meningsverschil in de lucht hangt. Een goede vraag terug geeft je het gevoel (!) dat je wordt gezien.
