Ik slenter de gehele tijd licht lyrisch gestemd door Venetië. Alles is er mooi, heeft een poëtische ondertoon, lagen tijd en werkelijkheid schuiven ineen, gaan weer uit elkaar; zo oud maar ook het hier-en-nu is aanwezig.
Je loopt een kerk in, van de aartsengel Rafaël: Hij nam de kinderen bij hun hand zeggen ze in deze kerk, om hen de goede weg te wijzen, naar genezing en kracht. Op een schilderij in een andere kerk zie ik een vrouw aanzitten bij het Laatse Avondmaal. O! die beeldenrijkheid, vol mensen en verhalen.
Of je wandelt een klein galerietje binnen met schilderijen van Robert Morgan, geboren in New York in 1943, maar verhuisd naar Venetië. Je ziet hem begeesterd zijn van het licht hier, dat telkens schakelt in nuances. In de spiegelingen van het water, hoe het knettert op oude muren en stenen, door de grote pleinen en het zich verbergt in de smalle steegjes.
En dit was ook heel grappig: ik kijk door een raam en zie wat aparte oude gebruiksvoorwerpen met daartussen een wit kaartje met daarop: If a girl wants te be a legend, go ahead and be one -Calamity Jane
Op hetzelfde moment komt er een vrouw van mijn leeftijd uit het deurtje, ze kijkt mij doordringend aan en groet, ik groet terug en loop verder. Op het bruggetje erbij ga ik even zitten en zie dat ze haar voordeur vergrendelt. Als ze weg is zie ik ook dat de luiken gesloten zijn, dus ik kan daar geen foto meer van maken. Is zij kunstenaar?… Een Calamity Jane, die stoere avontuurlijke vrouw, in Venetië.
Ach ja, en alle details zijn ook mooi. Oude stenen in steen, oude inscripties op de gondels.
Ik raak hier nooit uitgekeken.
De symboliek van bruggen en water: je laten dragen, vertrouwen op verbinding : het is een wonder dat er zo’n stad is, als Venetië.
