Het zal gedenkwaardig blijven: de laatste keer de Franciscaanse Leesgroep, waar ik meer dan 12 jaar bij ben geweest. Opvallende groepsleden zijn onderwijl gestorven en toch ging de groep door en vernieuwde zich met andere mensen. Nu was het gat te groot geworden. Ouderdom van leden en de ineens zeer slechte busverbinding naar het klooster... Ja in deze zin is de groep ook een slachtoffer geworden van de bezuinigingen.
De groep was de aanleiding voor mijn eerste stap over de drempel van het klooster de Bron en ik zie mij voor mijn geestesoog die stap nog maken: ik weet nog dat ik dacht: Is dit is als de eerste stap op de maan, of is het slechts kennismaken en meteen weer afknappen?Het bleek de stap, als die naar een andere wereld.
Voor de laatste maal lazen we ongeveer mijn lievelings-Fioretti nr 11: Hoe Franciscus broeder Masseus om zijn as laat ronddraaien en tollen. Masseus vraagt aan Franciscus welke weg ze moeten inslaan en Franciscus antwoordt op deze wijze. Masseus voelt zich, na hij het zich heeft laten gebeuren, als een kind behandeld en gaat daarna mopperen en morren en bekritiseert Franciscus. Helemaal op het einde van het verhaaltje ervaart hij dan toch weer dat Franciscus 'de geheimen van zijn hart' begrijpt.
De geheimen van je hart... Deze woorden waren voor mij het mooiste. In deze woorden opent zich ruimte, het nodigt je uit om je eigen hart en dat van anderen als geheimvol te ervaren... Maar vaak is dat pas te ervaren nadat je gestunteld hebt en onzinnige dingen met elkaar gedaan hebt. Zoals je laten ronddraaien door een ander. Daar kun je dan weer afstand van moeten nemen en die is soms nodig om elkaar weer te kunnen naderen. Iemand in de groep zei: Ze maken beide het verhaal, ze hebben elkaar daarin nodig. Omdat ze in interactie met elkaar blijven staan, alleen daarom vinden ze elkaar weer op het einde.
Interactie, uitwisseling... Men deelde met elkaar de groep zeer te zullen missen. Maar dat, wanneer je eenmaal iets van een dieptelaag geproefd heb, je dat ook weer met anderen kunt delen. Vanochtend legde ik weer eens een Tarotkaart uit de Osho-tarot. Daar kwam kaart 19: 'In je centrum blijven'. Hier zoekt een monnik een verblijfplaats en Boeddha zegt dat hij kan gaan wonen bij de mooiste en verleidelijkste vrouw in de stad. Iedereen praat er schande over: die monnik en die mooie vrouw, dat kan niet goed gaan: hij zal worden verleid. Op het einde van het verhaal is er inderdaad sprake geweest van verleiding. Maar niet die er verwacht werd.
Amrapali, de mooie vrouw raakte onder de indruk van de monnik, die zo zeer vanuit zijn eigen centrum leefde, vanuit die heldere lichte kern in ieder mens. Zij werd een van de verlichte vrouwen onder de discipelen van Boeddha. Die heldere kern: die behoort bij de geheimen van het hart. Soms kom je daar dichterbij door jezelf rond te laten draaien en met het antwoord tevreden te zijn: Daar waar je weer tot stilstand komt, dat is de weg die je op moet gaan. De naam van de bestemming is onbekend en doet er eigenlijk niet toe. Dát is de weg die een ieder op zal gaan: ook al is de groep voorbij.
