Wat mijn werkplek zo aantrekkelijk maakt, is dat het op 7 minuten loopafstand van een bos is. Zo kan het gebeuren dat ik tussen 2 diensten in, zomaar een hert in de stilte zie staan.
Eergisteren zag ik de bijna volle maan in een bleekblauwe lucht tussen de takken opkomen, terwijl aan de andere kant het bos verdween in diepe kleuren avondrood. Het was heiig , alles had een oranje waas, ik liep er helemaal alleen, want het was etenstijd. JA! denk ik dan. Meer hoef ik niet.
Kun je verslaafd aan de natuur raken? Mij is dat wel een beetje aan het overkomen. De behoefte aan stilte en natuurlijke geluiden, zoals het gekabbel van water, vogels, het zachte suizen van de wind, gekraak van takken onder mijn schoenen, een schaap, een haan, een koe...een kwartier per dag is genoeg, maar ik kan al bijna niet meer zonder.
Een hele dag daarin verblijven maakt me lyrisch, maar misschien heb ik het dan ook vooral over de kloostertuin. Zó dicht op de wisseling van seizoenen zitten, elke keer is er weer wat veranderd, het is er nooit hetzelfde. Het licht verandert de kleuren in de tuin, het weer de sfeer. De aarde leeft: je ziet, ruikt en voelt het daar.
De tuin is in de ochtend anders, dan op de middag of laat op de avond.
Misschien is dat het grootste verschil met de stedelijke omgeving: die lijkt voortdurend in beweging, vol hektiek, maar uiteindelijk is in het kunstlicht alles er hetzelfde. Het asfalt, de auto's, de drukte: je ziet er niks ontluiken, niks groeien, niks langzaam afsterven; alles is eender en inwisselbaar.
donderdag 21 februari 2008
woensdag 20 februari 2008
TIJKIJNTEN
Heb jij ook zo'n zin om te TIJKIJNTEN?
Dat is: wachten zonder dat je je verveelt.
TIJKIJNTEN is mijn hobby. Niks zo leuk als ergens zijn, wachten en je prima vermaken. Zoals het kijken naar het TIJ: eb en vloed, het komen en gaan van maakt niet uit wat.
Met een kek, kijnt gevoel daarbij, dan gaat ge vanzelf KIJNTEN: Dat is een mengeling van het ouderwetse KETEN wat zo leuk was in de klas en ENTEN: terug naar je wortels. En er is iets van K'nijn: Nijntje, lief, klein konijntje.
IJ, IJ, dubbel IJSSSSS...zomers dat de ijsbolletjes van de hoorn, langs je wang je nek in druppen en dat je dan het puntje onder eraf bijt en het ijs opzuigt, ook daar heeft TIJKIJNTEN wat mee te maken. TIJKIJNTEN doet ge als het mooi weer is en je je behaaglijk voelt. Als je een goede TIJding in de lucht voelt hangen, waarover je je kunt verkneuteren.
Ja, TIJKIJNTEN is wel wachten, maar je nooit vervelen.
TIJKIJNTEN: dat woord komt van de Spullenmannen uit een oude schuur op Terschelling. Ze hadden allemaal ingenieuze apparaten opgesteld van oude spullen en eentje was een ouderwetse computer die nieuwe woorden verzon, als je een betekenis intypte.
Omdat ik graag wacht, zonder me te vervelen, typte ik dat in.
TIJKIJNTEN werd geboren.
Wordt je ook lid van de TIJKIJNTclub?
Dat is: wachten zonder dat je je verveelt.
TIJKIJNTEN is mijn hobby. Niks zo leuk als ergens zijn, wachten en je prima vermaken. Zoals het kijken naar het TIJ: eb en vloed, het komen en gaan van maakt niet uit wat.
Met een kek, kijnt gevoel daarbij, dan gaat ge vanzelf KIJNTEN: Dat is een mengeling van het ouderwetse KETEN wat zo leuk was in de klas en ENTEN: terug naar je wortels. En er is iets van K'nijn: Nijntje, lief, klein konijntje.
IJ, IJ, dubbel IJSSSSS...zomers dat de ijsbolletjes van de hoorn, langs je wang je nek in druppen en dat je dan het puntje onder eraf bijt en het ijs opzuigt, ook daar heeft TIJKIJNTEN wat mee te maken. TIJKIJNTEN doet ge als het mooi weer is en je je behaaglijk voelt. Als je een goede TIJding in de lucht voelt hangen, waarover je je kunt verkneuteren.
Ja, TIJKIJNTEN is wel wachten, maar je nooit vervelen.
TIJKIJNTEN: dat woord komt van de Spullenmannen uit een oude schuur op Terschelling. Ze hadden allemaal ingenieuze apparaten opgesteld van oude spullen en eentje was een ouderwetse computer die nieuwe woorden verzon, als je een betekenis intypte.
Omdat ik graag wacht, zonder me te vervelen, typte ik dat in.
TIJKIJNTEN werd geboren.
Wordt je ook lid van de TIJKIJNTclub?
dinsdag 19 februari 2008
Conditionering
Ik schrijf weleens blogjes op mijn werk, vlug, vlug overal tussendoor.Net was ik zo driftig op het toetsenbord aan het rammen, dat ik de mevrouw achter me, niet het kantoor had horen binnengaan.
Ik schrok. Een vrouw met een hoofddoek en ze leek precies op eén van de 4 palestijnse zelfmoordterroristen, wier foto ik vanmorgen in de krant bekeken had. Ze bood me een dadel aan, uit een plastic zakje.
Ze hoort bij een groep die al jaren in het wijkcentrum komt. Een turkse vrouwengroep. Sommigen van hen zijn hyper modern gekleed, hoge zwarte laarsen, korte rok erboven, veel sieraden, uitbundige make-up. Sommige lijken wel zusters uit het klooster. Traditioneel en alles bedekt met doeken tot op de grond. Een ervan drukte zich net tegen de verwarming, tegen de kou.
Zo'n diversiteit in één groep...en wij maar roemen over de tolerantie in Nederland. We weten precies, welke kleren binnen de groep niet meer kunnen, wat uit is en wat raar is. Soms snap ik niks van de toon van misprijzende oordelen: een mens wordt gewoon maar afgekeurd.
Ook het praatprogamma van 4 volkomen verschillende vrouwen, die in de gehele arabische wereld via de sateliet te zien is, doen een groot tolerantievermogen vermoeden.
Onderwerpen als homoseksualiteit, masturbatie, vreemd gaan, fijne seks, en ook terrorisme worden er vrijuit besproken, liet de documentaire Satelite Queens, een maand ofzo geleden,zien.
Terug naar mijn schrik.
Als reclame werkt doordat in je onderbewuste een produkt aan een fijne sensatie wordt gekoppeld, een belevingswereld, hoe zit het dan met al dat beeldmateriaal van enge mensen met een buitenlandse afkomst, die ook nog eens terrorist kunnen zijn?
Hoe krijg je hoofddoekjes en sluiers etc. LEUK geassocieerd?
Na de film van Wilders, moet een partij zich daar maar eens op richten, vind ik.
Ik schrok. Een vrouw met een hoofddoek en ze leek precies op eén van de 4 palestijnse zelfmoordterroristen, wier foto ik vanmorgen in de krant bekeken had. Ze bood me een dadel aan, uit een plastic zakje.
Ze hoort bij een groep die al jaren in het wijkcentrum komt. Een turkse vrouwengroep. Sommigen van hen zijn hyper modern gekleed, hoge zwarte laarsen, korte rok erboven, veel sieraden, uitbundige make-up. Sommige lijken wel zusters uit het klooster. Traditioneel en alles bedekt met doeken tot op de grond. Een ervan drukte zich net tegen de verwarming, tegen de kou.
Zo'n diversiteit in één groep...en wij maar roemen over de tolerantie in Nederland. We weten precies, welke kleren binnen de groep niet meer kunnen, wat uit is en wat raar is. Soms snap ik niks van de toon van misprijzende oordelen: een mens wordt gewoon maar afgekeurd.
Ook het praatprogamma van 4 volkomen verschillende vrouwen, die in de gehele arabische wereld via de sateliet te zien is, doen een groot tolerantievermogen vermoeden.
Onderwerpen als homoseksualiteit, masturbatie, vreemd gaan, fijne seks, en ook terrorisme worden er vrijuit besproken, liet de documentaire Satelite Queens, een maand ofzo geleden,zien.
Terug naar mijn schrik.
Als reclame werkt doordat in je onderbewuste een produkt aan een fijne sensatie wordt gekoppeld, een belevingswereld, hoe zit het dan met al dat beeldmateriaal van enge mensen met een buitenlandse afkomst, die ook nog eens terrorist kunnen zijn?
Hoe krijg je hoofddoekjes en sluiers etc. LEUK geassocieerd?
Na de film van Wilders, moet een partij zich daar maar eens op richten, vind ik.
Tijdscapsule Venlo
In het kader van: Op Ontdekkingstocht naar Onbekende Plekken in Eigen Land, ben ik naar Venlo getogen. Een prettige, comfortable trein gleed door de weilanden en flarden bos het scheune Limburg in en na een uurtje arriveerde ik.
Op naar de Maas, want daar ligt Venlo aan. Daar leek het op de oevers van de stad waar ik woon, maar dan 35 jaar geleden. Hier is nog geen projektontwikkelaar bezig geweest. Ik zag me weer rondzwerven, in de pauzes van mijn middelbare school, tussen oud vuil en louche achterbuurtachtige wijken, turend in het water, de rivier volgend.
In het centrumpje ben ik, beschut door de huizen rondom ,op vastgegrendelde terrasstoelen gaan zitten en heb van de zon genoten. Jonge gezinnen fotografeerden zichzelf op een ijzeren troon voor het stadhuis. En verliefde stelletjes. De horeca had goede zaken kunnen doen, maar het was Zondag. Zondag in Venlo.
Het Limburgs museum was een megalomaan gebouw voor de kollektie die het herbergde. Een Efteling-achtige wandeling door oud spul, zonder dat de geschiedenis van de mijnen ook maar ergens vermeldt werd. Dat is iets te zwart, wellicht.
Maar er zat wel een grandcafé aan vast. Die gaf uitzicht op de naoorlogse voorgevel van het station. En er was een rotonde met een fontein uit de zeventiger jaren of iets daaromtrent.
Wat zondagse auto's. Wat voetgangers. Ik zakte onderuit, me koesterend in de zon met een pilsje.
Een Oud gevoel kwam over me. Alsof je op de grens staat van een onbekend leven dat nog komen moet. Een gevoel van verwachting en geluk.
Nu las ik net in de krant dat het station in Rotterdam is afgebroken.
Wie terug wil naar Oud Nederland, het Nederland van je kindertijd, toen geluk nog heel gewoon was, ga vlug naar Venlo. Strijk neer en kijk naar het dansende water dat langs de nep rotspartij naar beneden klatert.
Voel weer de eerste keer dat je de immense trappen van het station beklom, met een klein koffertje op reis, de wijde wereld in.
Nu kan het nog in Nederland. Straks niet meer.
Tijdscapsule Venlo: van harte aanbevolen.
Op naar de Maas, want daar ligt Venlo aan. Daar leek het op de oevers van de stad waar ik woon, maar dan 35 jaar geleden. Hier is nog geen projektontwikkelaar bezig geweest. Ik zag me weer rondzwerven, in de pauzes van mijn middelbare school, tussen oud vuil en louche achterbuurtachtige wijken, turend in het water, de rivier volgend.
In het centrumpje ben ik, beschut door de huizen rondom ,op vastgegrendelde terrasstoelen gaan zitten en heb van de zon genoten. Jonge gezinnen fotografeerden zichzelf op een ijzeren troon voor het stadhuis. En verliefde stelletjes. De horeca had goede zaken kunnen doen, maar het was Zondag. Zondag in Venlo.
Het Limburgs museum was een megalomaan gebouw voor de kollektie die het herbergde. Een Efteling-achtige wandeling door oud spul, zonder dat de geschiedenis van de mijnen ook maar ergens vermeldt werd. Dat is iets te zwart, wellicht.
Maar er zat wel een grandcafé aan vast. Die gaf uitzicht op de naoorlogse voorgevel van het station. En er was een rotonde met een fontein uit de zeventiger jaren of iets daaromtrent.
Wat zondagse auto's. Wat voetgangers. Ik zakte onderuit, me koesterend in de zon met een pilsje.
Een Oud gevoel kwam over me. Alsof je op de grens staat van een onbekend leven dat nog komen moet. Een gevoel van verwachting en geluk.
Nu las ik net in de krant dat het station in Rotterdam is afgebroken.
Wie terug wil naar Oud Nederland, het Nederland van je kindertijd, toen geluk nog heel gewoon was, ga vlug naar Venlo. Strijk neer en kijk naar het dansende water dat langs de nep rotspartij naar beneden klatert.
Voel weer de eerste keer dat je de immense trappen van het station beklom, met een klein koffertje op reis, de wijde wereld in.
Nu kan het nog in Nederland. Straks niet meer.
Tijdscapsule Venlo: van harte aanbevolen.
donderdag 14 februari 2008
gevoel versus verstand (2)
Ik heb een collega P. Jarenlang heeft hij ook in mijn buurt gewoond. Ik denk dat hij een heel prettige man is in zijn relatie. Gevoelig, modern, hoffelijk. Zijn vrouw hoeft niet te werken van hem.
Hij wist dat ik met een vrouw woonde en ruimhartig deed hij alsof dat de gewoonste zaak van de wereld was. Hij is een Moderne Emotionele Man, zoals ik al zei.
Totdat bleek dat er tussen mij en een andere mannelijke collega, iets van erotische chemie hing.
Collega P. werd er wat zurig van, maar nam het aanvankelijk sportief op. Zo hoort dat. Hij had tenslotte met alle vrouwen in het team een goede relatie. Dacht hij. Totdat hij niet werd uitgenodigd op het ziekbed van een van hen en een andere vrouwelijke collega ook niet:Zij was zelfs niet welkom op de begravenis. Dat had zijn redenen, natuurlijk.Hij wist dat ik met een vrouw woonde en ruimhartig deed hij alsof dat de gewoonste zaak van de wereld was. Hij is een Moderne Emotionele Man, zoals ik al zei.
Totdat bleek dat er tussen mij en een andere mannelijke collega, iets van erotische chemie hing.
Waar heb ik mee te maken? Een Gekwetst Groot (mannelijk) Ego? Angst voor religie, biseksualiteit, de vrouw? Ik wil het niet eens analyseren...
Moraal: volg je verstand en niet je gevoel. Gevoelens behoren bij het rijk van de dromen, de goden, de hemel, de schoonheid, de utopie. Dat Rijk zal eens komen.
Wanneer we met zijn allen redelijke wezens zijn geworden.
Gevoel versus verstand (1)
Mensen zijn rare wezens en het meest rare is, om jezelf op rare dingen te betrappen.
Neem nu de strijd tussen Hillary Clinton en Barack Obama. Ik dacht dat ik voor Hillary was (zie blog: de discipline van dankbaarheid, januari 2008). Nu zie ik Barack met zijn mooie promotiefilmpjes, zijn charismatische glimlach en er stroomt door mij heen: JA!!!, de wereld zal veranderen door Hem! Femke Halsema krijgt ook tranen in haar ogen van zijn toespraken. Zulke gevoelens hoor je te wantrouwen, vind ik. Een aantrekkelijke jongere man, met roots in het donkere, arme Afrika, nog geen vlek aan zijn blazoen, tegenover een doorgewinterde oudere vrouw...
Armen zien meer in Obama. Oudere vrouwen zien meer in Obama. Zwarten zien meer in Obama. Dat kan niet anders. Hij leidt je af van je eigen imperfecte werkelijkheid, terwijl Hillary je er naar toe leidt. Door haar persoon (rijk, blank en door het leven geschamt) en door de wijze waarop ze zich profileert met haar progamma. Serieus behandelt ze elk punt, terwijl Obama de profeet uithangt. Per saldo schijnen hun progamma's nauwelijks van elkaar te verschillen. Dus ik blijf voor Hillary. Juist omdat mijn gevoel wat anders zegt.
Neem nu de strijd tussen Hillary Clinton en Barack Obama. Ik dacht dat ik voor Hillary was (zie blog: de discipline van dankbaarheid, januari 2008). Nu zie ik Barack met zijn mooie promotiefilmpjes, zijn charismatische glimlach en er stroomt door mij heen: JA!!!, de wereld zal veranderen door Hem! Femke Halsema krijgt ook tranen in haar ogen van zijn toespraken. Zulke gevoelens hoor je te wantrouwen, vind ik. Een aantrekkelijke jongere man, met roots in het donkere, arme Afrika, nog geen vlek aan zijn blazoen, tegenover een doorgewinterde oudere vrouw...
Armen zien meer in Obama. Oudere vrouwen zien meer in Obama. Zwarten zien meer in Obama. Dat kan niet anders. Hij leidt je af van je eigen imperfecte werkelijkheid, terwijl Hillary je er naar toe leidt. Door haar persoon (rijk, blank en door het leven geschamt) en door de wijze waarop ze zich profileert met haar progamma. Serieus behandelt ze elk punt, terwijl Obama de profeet uithangt. Per saldo schijnen hun progamma's nauwelijks van elkaar te verschillen. Dus ik blijf voor Hillary. Juist omdat mijn gevoel wat anders zegt.
woensdag 13 februari 2008
Meditatief Mest Kruien
In de ochtend vroegte, op weg naar het klooster, verschenen en 2 zwanen uit de mist. Ze waggelden met hun langgerekte halsen door het groen gras aan de overkant van een sloot. Ze waren zó groot van dichtbij! Ik kon ze bijna in de ogen kijken, boven hun oranje snavels.
Ze bewogen als in een 2 -eenheid, gericht op elkaar en toch zelfstandig.
Plotseling kon ik me de KLM reclame voorstellen, iets met liefde en een hart dat gemaakt wordt van de lange zwanenhalsen. Toen ik in de dichte mist het geluid hoorde van 2 andere zwanen, die met krachtige slagen opvlogen, dacht ik helemaal: dit zijn wezens van een andere orde. Niet een associatie met vliegtuigen, dat niet, maar vooral met Natuur die zo Prachtig is.
Een mooie opmaat voor mijn dagaktiviteit: dampende mest kruien in de kloostertuin voor onder de appelbomen, de aalbesstruiken, de perzik en pruimenbomen.
Wat kun je toch INTENS tevreden worden, van zo een simpele bezigheid!
Een leeg hoofd en alleen maar voelen: ik leef, ik adem, ik besta: GEWELDIG.
Ze bewogen als in een 2 -eenheid, gericht op elkaar en toch zelfstandig.
Plotseling kon ik me de KLM reclame voorstellen, iets met liefde en een hart dat gemaakt wordt van de lange zwanenhalsen. Toen ik in de dichte mist het geluid hoorde van 2 andere zwanen, die met krachtige slagen opvlogen, dacht ik helemaal: dit zijn wezens van een andere orde. Niet een associatie met vliegtuigen, dat niet, maar vooral met Natuur die zo Prachtig is.
Een mooie opmaat voor mijn dagaktiviteit: dampende mest kruien in de kloostertuin voor onder de appelbomen, de aalbesstruiken, de perzik en pruimenbomen.
Wat kun je toch INTENS tevreden worden, van zo een simpele bezigheid!
Een leeg hoofd en alleen maar voelen: ik leef, ik adem, ik besta: GEWELDIG.
dinsdag 12 februari 2008
Aanraken
Af en toe ben ik erg somber over de mogelijkheid van mensen om écht met elkaar te communiceren. Wat begrijp je werkelijk van een ander, als je het niet zelf hebt mee gemaakt?
En dan nog: dan moet je het ook nog willen: een ander werkelijk binnen laten.
Gisteren zag ik voor de tweede keer de film "Goodbye Lenin." Ik heb nu in het echt met ex DDR mensen gesproken, ik ben in zo'n DDR flat geweest, die allemaal op elkaar lijken.
Toen mijn gastvrouw in Dresden zei, dat ze zich in haar flat thuis voelde omdat het leek op de flat van haar ouderlijk huis, begreep ik de impact pas, toen ik zei: Nou, dat is ook toevallig, dat de hele wandkast van je ouders, nu ook precies in jouw eetkamer past!
Dat was dus geen toeval, want alle DDR woonflats waren exact hetzelfde.
Dus ineens kon ik VOELEN hoe die flat was, hoe je erin beweegt, waar de moeder-uit-coma lag, terwijl haar zoon er alles aan deed om de Wende voor zijn moeder verborgen te houden.
Ik kon voelen wat eén zo'n zinnetje betekent, wanneer de zoon de arts indirect verwijt dat deze morgen wellicht er niet meer zal zijn omdat hij wie weet in het geheim ook plannen heeft om naar het Westen te gaan.
De liedjes en de blauwe doeken van de pioniers, de Jeugdbrigade, ik heb ze nu in het echt gehoord en vastgepakt.
De film was, kortom, nu een heel andere film.
Nu ga ik binnenkort voor in een vastenmeditatieviering, die over de verandering van Jezus gaat, tegenover 3 leerlingen op een berg. (Mattheus 17;1-9). Die 3 schrikken en worden bang, maar hij gaat naar ze toe en RAAKT ZE AAN.
Aánraken...ik schrijf gebeden, een inleiding op het verhaal en nog wat uitleidende woorden, alvorens iedereen de stilte van de meditatie ingaat.
Maar wat betekenen mijn woorden? Zal ik er iemand mee raken? ...
En dan nog: dan moet je het ook nog willen: een ander werkelijk binnen laten.
Gisteren zag ik voor de tweede keer de film "Goodbye Lenin." Ik heb nu in het echt met ex DDR mensen gesproken, ik ben in zo'n DDR flat geweest, die allemaal op elkaar lijken.
Toen mijn gastvrouw in Dresden zei, dat ze zich in haar flat thuis voelde omdat het leek op de flat van haar ouderlijk huis, begreep ik de impact pas, toen ik zei: Nou, dat is ook toevallig, dat de hele wandkast van je ouders, nu ook precies in jouw eetkamer past!
Dat was dus geen toeval, want alle DDR woonflats waren exact hetzelfde.
Dus ineens kon ik VOELEN hoe die flat was, hoe je erin beweegt, waar de moeder-uit-coma lag, terwijl haar zoon er alles aan deed om de Wende voor zijn moeder verborgen te houden.
Ik kon voelen wat eén zo'n zinnetje betekent, wanneer de zoon de arts indirect verwijt dat deze morgen wellicht er niet meer zal zijn omdat hij wie weet in het geheim ook plannen heeft om naar het Westen te gaan.
De liedjes en de blauwe doeken van de pioniers, de Jeugdbrigade, ik heb ze nu in het echt gehoord en vastgepakt.
De film was, kortom, nu een heel andere film.
Nu ga ik binnenkort voor in een vastenmeditatieviering, die over de verandering van Jezus gaat, tegenover 3 leerlingen op een berg. (Mattheus 17;1-9). Die 3 schrikken en worden bang, maar hij gaat naar ze toe en RAAKT ZE AAN.
Aánraken...ik schrijf gebeden, een inleiding op het verhaal en nog wat uitleidende woorden, alvorens iedereen de stilte van de meditatie ingaat.
Maar wat betekenen mijn woorden? Zal ik er iemand mee raken? ...
zaterdag 9 februari 2008
Moederklok
Op deze prachtige lentedag, op deze idylische plek, het klooster, zit ik binnen en typ hier een blogje. Ik ben nu degene die alle signalen van buiten opvangt: de telefoon en de buitenbel.
In de tuin en onder de bomen van het bos, staat het wit van de sneeuwklokjes. Enkele piepkleine hemeslblauwe boshyacintjes staan onder het beeld van St Michael: de lievelingsheilge van Franciscus van Assisi: een jonge, vitale man in de kracht van zijn leven die een draak verslaat.
Gisteren heb ik er al het oude herfstblad en verrotte eikels verwijdert en zijn neus schoongepoetst, er zat een modderveeg op. Het is mijn lievelingsbeeld in de tuin, omdat er zoveel draken zijn in onze tijd: onechtheid, onrust, een wereld van glitter en glamour, prestatiedwang. Vermorzel ze!
In het hart van de open paarse crocussen zoemen de bijen, 3 buizerds cirkelden rond in de strakblauwe lucht, een rood botanisch tulpje heeft zich tussen de boomwortels naar boven geworsteld, de narcissen staan op ontbotten. Moortje, de poes vlijt zich kwijlend tegen mij aan, ze heeft deze week een jonge torenuil verschalkt en zich 3 dagen op zolder terug getrokken om de buit in haar zwarte buikje te verwerken.
"Zo heeft alles 2 kanten", zei een gast uit Amsterdam. Lieve Poes is ook Roofdier.
Het klooster is van buiten een idylle. Stilte, eenvoud, hartelijkheid. Maar van binnen is het ook bloed, zweet en tranen.
De poging om op een plek als deze, tóch te blijven geloven in één hart, één geest, één liefde zie ik terug in de architectuur van het gebouw en vooral in de klok uit de 17e eeuw, die de tijd hier bepaalt: het grote raderenwerk boven geeft, via een ingenieus stangenstelsel door muren en plafonds, ook de tijd in de keuken aan, in de vierkante kloostergang, de refter en de buitenklok die op de tuin uitkijkt, naast de zonnewijzer.
Elke dag wordt deze handmatig opgewonden. Elk kwartier slaat het 1 hoge toon, elk half uur en uur het aantal slagen dat het uur telt. Zonder deze klok geen dagorde. Zonder zelfverkozen dagritme, geen kloosterleven.
Vanochtend in het koorgebed zongen we:
Tijd vloeit ineen; verleden wordt heden,
toekomst wordt nu, maar altijd blijft het Woord:
herrinnerd te worden aan hoe wij bedoeld zijn,
herscheppen de wereld waarmee wij vergroeid zijn,
die opdracht aan alles wat ademt gaat voort.
Één tijd...(zucht).
In de tuin en onder de bomen van het bos, staat het wit van de sneeuwklokjes. Enkele piepkleine hemeslblauwe boshyacintjes staan onder het beeld van St Michael: de lievelingsheilge van Franciscus van Assisi: een jonge, vitale man in de kracht van zijn leven die een draak verslaat.
Gisteren heb ik er al het oude herfstblad en verrotte eikels verwijdert en zijn neus schoongepoetst, er zat een modderveeg op. Het is mijn lievelingsbeeld in de tuin, omdat er zoveel draken zijn in onze tijd: onechtheid, onrust, een wereld van glitter en glamour, prestatiedwang. Vermorzel ze!
In het hart van de open paarse crocussen zoemen de bijen, 3 buizerds cirkelden rond in de strakblauwe lucht, een rood botanisch tulpje heeft zich tussen de boomwortels naar boven geworsteld, de narcissen staan op ontbotten. Moortje, de poes vlijt zich kwijlend tegen mij aan, ze heeft deze week een jonge torenuil verschalkt en zich 3 dagen op zolder terug getrokken om de buit in haar zwarte buikje te verwerken.
"Zo heeft alles 2 kanten", zei een gast uit Amsterdam. Lieve Poes is ook Roofdier.
Het klooster is van buiten een idylle. Stilte, eenvoud, hartelijkheid. Maar van binnen is het ook bloed, zweet en tranen.
De poging om op een plek als deze, tóch te blijven geloven in één hart, één geest, één liefde zie ik terug in de architectuur van het gebouw en vooral in de klok uit de 17e eeuw, die de tijd hier bepaalt: het grote raderenwerk boven geeft, via een ingenieus stangenstelsel door muren en plafonds, ook de tijd in de keuken aan, in de vierkante kloostergang, de refter en de buitenklok die op de tuin uitkijkt, naast de zonnewijzer.
Elke dag wordt deze handmatig opgewonden. Elk kwartier slaat het 1 hoge toon, elk half uur en uur het aantal slagen dat het uur telt. Zonder deze klok geen dagorde. Zonder zelfverkozen dagritme, geen kloosterleven.
Vanochtend in het koorgebed zongen we:
Tijd vloeit ineen; verleden wordt heden,
toekomst wordt nu, maar altijd blijft het Woord:
herrinnerd te worden aan hoe wij bedoeld zijn,
herscheppen de wereld waarmee wij vergroeid zijn,
die opdracht aan alles wat ademt gaat voort.
Één tijd...(zucht).
donderdag 7 februari 2008
John Denver & Jackson Browne
Ik zie me nog zitten met mijn krakkemakkige draagbare castterecordertje voor de TV. Bij het nep-houten bruine gestreepte vierkant onderin, waar het geluid uit kwam. Iedereen moest doodstil zijn. John Denver kwam eindelijk een keer op de TV en ik ging een Geluidsopname maken. De videorecorder bestond nog niet. Via het geluid, dat net anders klonk dan zoals hij het op de LP speelde, zou ik de beelden in mijn geheugen bewaren.
Ik was fan en al zijn liedjes zitten nog steeds woordelijk in mijn geheugen gegrifd.
Daarnaast was ik fan van Jackson Browne. Puur op de teksten: The Pretender ( Out in to the cool of the evening strolls the pretender. He knows that all his hopes and dreams begin and end there... Are you there? Say a prayer for the pretender. Who started out so young and strong only to surrender...) The Fuse (Throught every dead and living thing, time runs like a fuse, and the fuse is burning...), For a Dancer, These Days: net voor het eerst op YOU TUBE beelden van hem kunnen aanschouwen.
Nu zie ik pas, dat hij de bedachtzame, diepgravender broeder is van de zonnige, John. Dezelfde brede mond, dezelfde acoustische gitaar, hetzelfde kapsel, soms.
Ik zag een heel oude opname:John Denver zingt in 1971 The Strangest Dream buiten op een plein voor een menigte van mensen. Ik was geroerd, echt waar. Misschien omdat ik mezelf terug zag als dromende tiener vol idealen., terwijl je nu "sadder but wiser"bent.
Mijn sentiment wordt versterkt door de amateuropname: schokkerig beeld, iemand die er doorheen loopt. Alsof je zelf in die menigte staat. Plus de gedachte dat iemand op de wereld deze opname uit het eigen archief heeft gehaald en het de moeite waard vond om het op You Tube te plaatsen.
YOU TUBE maakt het mogelijk om door de jaren heen te zappen en John Denver hetzelfde liedje te zien zingen met ongeveer 30 jaar verschil ertussen. Rocky Mountain High: He was born in the summer of his 27 th year, coming home to a place he never been before..."
Hoe erg tekenen de jaren en hakken in op je frisheid en onschuld? Je wilt het meestal niet weten...
Ik was fan en al zijn liedjes zitten nog steeds woordelijk in mijn geheugen gegrifd.
Daarnaast was ik fan van Jackson Browne. Puur op de teksten: The Pretender ( Out in to the cool of the evening strolls the pretender. He knows that all his hopes and dreams begin and end there... Are you there? Say a prayer for the pretender. Who started out so young and strong only to surrender...) The Fuse (Throught every dead and living thing, time runs like a fuse, and the fuse is burning...), For a Dancer, These Days: net voor het eerst op YOU TUBE beelden van hem kunnen aanschouwen.
Nu zie ik pas, dat hij de bedachtzame, diepgravender broeder is van de zonnige, John. Dezelfde brede mond, dezelfde acoustische gitaar, hetzelfde kapsel, soms.
Ik zag een heel oude opname:John Denver zingt in 1971 The Strangest Dream buiten op een plein voor een menigte van mensen. Ik was geroerd, echt waar. Misschien omdat ik mezelf terug zag als dromende tiener vol idealen., terwijl je nu "sadder but wiser"bent.
Mijn sentiment wordt versterkt door de amateuropname: schokkerig beeld, iemand die er doorheen loopt. Alsof je zelf in die menigte staat. Plus de gedachte dat iemand op de wereld deze opname uit het eigen archief heeft gehaald en het de moeite waard vond om het op You Tube te plaatsen.
YOU TUBE maakt het mogelijk om door de jaren heen te zappen en John Denver hetzelfde liedje te zien zingen met ongeveer 30 jaar verschil ertussen. Rocky Mountain High: He was born in the summer of his 27 th year, coming home to a place he never been before..."
Hoe erg tekenen de jaren en hakken in op je frisheid en onschuld? Je wilt het meestal niet weten...
Gebroeders Leeuwenhart
Het is carnavalsvakantie, de tijd om weer oppasservice te zijn voor mijn nichtjes en neefje. Ik geniet daar altijd erg van. Gisteren "douw niet zo duivies, dring niet zo duivies" uit Ja zuster Nee zuster met m'n musicalnichtje ingestudeerd en een poppenbeen weer vastgenaaid. Vandaag een domino-day-landschap gemaakt op kinderprentenboeken omdat het wollen vloerkleed te hobbelig was.
En de Gebroeders Leeuwenhart tussendoor gelezen van Astrid Lindgren, om beurten, want mijn nichtje wou er ook in verder.
Een kinderboek dat op bladzijd 1 al over de dood begint. Een prachtig boek, vol weemoed, verlangen, trouw, verlies...wie het gelezen heeft weet wat ik bedoel: je moet van steen zijn om er niet door geraakt te worden.
"Je moet soms dingen doen die gevaarlijk zijn." zegt Jonathan Leeuwenhart tegen zijn jongere broer. "Waarom dan? " vraagt Kruimel. " Anders ben je geen mens maar een lor."
For my own record en om de sfeer vast te houden, citeer ik:
Als ik op zee kom te sterven
dan kan jij, mijn liefste, misschien,
op een avond een sneeuwwitte duif
bij jou in het raamkozijn zien.
Die vogel is mijn schat,
is mijn ziel die wacht
en, al is 't maar voor even,
naar jouw armen smacht.
Dingen doen die gevaarlijk zijn...en dan gaat het wat mij betreft vooral over het overwinnen van eigen lafheid: een mens zijn en geen lor.
En de Gebroeders Leeuwenhart tussendoor gelezen van Astrid Lindgren, om beurten, want mijn nichtje wou er ook in verder.
Een kinderboek dat op bladzijd 1 al over de dood begint. Een prachtig boek, vol weemoed, verlangen, trouw, verlies...wie het gelezen heeft weet wat ik bedoel: je moet van steen zijn om er niet door geraakt te worden.
"Je moet soms dingen doen die gevaarlijk zijn." zegt Jonathan Leeuwenhart tegen zijn jongere broer. "Waarom dan? " vraagt Kruimel. " Anders ben je geen mens maar een lor."
For my own record en om de sfeer vast te houden, citeer ik:
Als ik op zee kom te sterven
dan kan jij, mijn liefste, misschien,
op een avond een sneeuwwitte duif
bij jou in het raamkozijn zien.
Die vogel is mijn schat,
is mijn ziel die wacht
en, al is 't maar voor even,
naar jouw armen smacht.
Dingen doen die gevaarlijk zijn...en dan gaat het wat mij betreft vooral over het overwinnen van eigen lafheid: een mens zijn en geen lor.
woensdag 6 februari 2008
Ode aan Hella Haasse
Hella Haasse is 90 jaar geworden. Ik zie bij haar dezelfde levendige geest, als bij de broeders in het klooster.
Zij is de eerste geweest die mij met een schok het vermoeden gaf, van een werkelijkheid die gelaagd is.
Zij bezocht mijn middelbare school en ze vertelde over een jeugdherrinnering uit Indonesië. De groene tropische kleur en geur uit de verhalen van mij ouders kwamen nu uit de mond van een nederlandse vrouw.
Zij vertelde dat ze langs de kali (de rivier) liep, krekels en tjik tjaks zoemden en trilden in de hitte, ze tilde een vochtige grote kei op. Daaronder ontdekte ze een andere wereld, klein, krioelend, geheimzinnig.
Haar woorden tilden mijn kei op. Dat kunnen woorden doen, als ze uitgesproken worden in alle rust, met warmte, door een integer persoon.
Ik geloof dat door haar mijn liefde voor de belletrie geboren werd.
Ze is "OP Weg Naar Het Einde", zoals ze zelf een andere titaan van de nederlandse literatuur citeert. Die is al dood.
De dood doet mij tegenwoordig, meer dan vroeger huiveren. Laat ik maar leven, met elke vezel die in mij is. Keien optillen, houden van woorden en alles wat zij kunnen oproepen en bewaren. Dank aan Hella, voor dit besef.
Zij is de eerste geweest die mij met een schok het vermoeden gaf, van een werkelijkheid die gelaagd is.
Zij bezocht mijn middelbare school en ze vertelde over een jeugdherrinnering uit Indonesië. De groene tropische kleur en geur uit de verhalen van mij ouders kwamen nu uit de mond van een nederlandse vrouw.
Zij vertelde dat ze langs de kali (de rivier) liep, krekels en tjik tjaks zoemden en trilden in de hitte, ze tilde een vochtige grote kei op. Daaronder ontdekte ze een andere wereld, klein, krioelend, geheimzinnig.
Haar woorden tilden mijn kei op. Dat kunnen woorden doen, als ze uitgesproken worden in alle rust, met warmte, door een integer persoon.
Ik geloof dat door haar mijn liefde voor de belletrie geboren werd.
Ze is "OP Weg Naar Het Einde", zoals ze zelf een andere titaan van de nederlandse literatuur citeert. Die is al dood.
De dood doet mij tegenwoordig, meer dan vroeger huiveren. Laat ik maar leven, met elke vezel die in mij is. Keien optillen, houden van woorden en alles wat zij kunnen oproepen en bewaren. Dank aan Hella, voor dit besef.
dia's van de liefde
Twee levende dia's van de liefde heb ik voor ogen: de eén van een stel dat gearmd op de bank naar Boer zoekt Vrouw, Memories en Spoorloos zit te kijken, waar hij met een grote zakdoek een traantje wegpikt en zij eindelijk in rust, met een mok in de hand en dikke sokken aan, zijn hand vasthoudt.
De andere van een, de afgelopen weken sterk vermagerde vrouw, die nu regelmatig de hond van een vriend van mij uitlaat. Haar vriendin is nu dan eindelijk het huis uit, maar de laatste maanden was het als een Kroniek van een aangekondigde Dood. Ze vierden de Kerst en Oudjaar nog samen want de nieuwe woning, kwam pas midden Januari vrij. Haar verlaten voor een ander, na 16 jaar.
Beide dia's zijn echt en niet verzonnen.
Liefde? Is het iets wat je zelf maken kan? Nee.
Kun je echte liefde verliezen? Nee.
Ook al wordt je verlaten: het antwoord blijft: Nee.
Uiteindelijk is liefde een kwaliteit in jezelf.
Zelfs de liefde van de ander, die jou verraden heeft en jou tot stof heeft doen vergaan, kun jij met je meedragen. Dat verruimd. Maakt je hart grenzeloos. Dit is een wonder.
De andere van een, de afgelopen weken sterk vermagerde vrouw, die nu regelmatig de hond van een vriend van mij uitlaat. Haar vriendin is nu dan eindelijk het huis uit, maar de laatste maanden was het als een Kroniek van een aangekondigde Dood. Ze vierden de Kerst en Oudjaar nog samen want de nieuwe woning, kwam pas midden Januari vrij. Haar verlaten voor een ander, na 16 jaar.
Beide dia's zijn echt en niet verzonnen.
Liefde? Is het iets wat je zelf maken kan? Nee.
Kun je echte liefde verliezen? Nee.
Ook al wordt je verlaten: het antwoord blijft: Nee.
Uiteindelijk is liefde een kwaliteit in jezelf.
Zelfs de liefde van de ander, die jou verraden heeft en jou tot stof heeft doen vergaan, kun jij met je meedragen. Dat verruimd. Maakt je hart grenzeloos. Dit is een wonder.
Maharishi Yoghi
"De grote Ziener", is overleden, de yoghi uit Vlodrop, die de Transcendente Meditatie naar het Westen bracht. De Beatles waren fan, en David Lynch, die van Twin Peaks (griezelen in het bos), Blue Velvet (sadist belaagt in duistere kamer een mooie vrouw) en The Straight Story, een verzoenende film over een oude man die op zijn tractor een broer waarmee hij in onmin leefde, gaat opzoeken.
Zou die laatste film een gevolg zijn van de TM?, denk ik nu. Ik vond het al zo'n opvallend andersoortige film in zijn beetje lugubere, horrorachtige ouvre, waar de kronkels van het menselijk brein monsterachtige gedaanten vertonen.
Ik ken mensen van nabij die even aan de TM waren. Wars van God, religie en godsdienst hadden ze in wetenschappelijk onderzoek gelezen, dat TM werkelijk iets in je hersengolven verandert. Dit was verifieerbaar, dus de moeite waard!
Ik vond ze, de perioden dat ze het deden, liever, ontvankelijker, opener. Je hoeft je er alleen maar 2 keer per dag, 20 minuten voor terugtrekken en Een Geheim Woord, dat persoonlijk gegeven was, vormde de toegang naar hun diepste Zelf.
Welke truuks of sluwe listen ik ook probeerde, het Woord, dat voor ieder ook nog hoogst persoonlijk was en dat ze zelfs niet van elkaar wisten, ik heb het niet kunnen ontfutselen.
Dat Woord en de TM techniek onder de knie krijgen, daar moesten ze ook een andere diepte voor ingaan: die van hun buidel.
Nu klink ik wellicht wat sceptisch, maar dat ben ik niet. Probeer het zelf maar: elke dag 2 keer een kwartier of zo stil zitten of staan of liggen en gewoon alle gevoelens die je aanvankelijk kunnen bestormen laten komen en weer gaan: het brengt je naar een ander terrein. Het maakt gelukkig.
Er is helemaal niks voor nodig. In jou zít een bron van geluk en schoonheid. Gratis en voor niets:
Vrede en alle goeds.
Zou die laatste film een gevolg zijn van de TM?, denk ik nu. Ik vond het al zo'n opvallend andersoortige film in zijn beetje lugubere, horrorachtige ouvre, waar de kronkels van het menselijk brein monsterachtige gedaanten vertonen.
Ik ken mensen van nabij die even aan de TM waren. Wars van God, religie en godsdienst hadden ze in wetenschappelijk onderzoek gelezen, dat TM werkelijk iets in je hersengolven verandert. Dit was verifieerbaar, dus de moeite waard!
Ik vond ze, de perioden dat ze het deden, liever, ontvankelijker, opener. Je hoeft je er alleen maar 2 keer per dag, 20 minuten voor terugtrekken en Een Geheim Woord, dat persoonlijk gegeven was, vormde de toegang naar hun diepste Zelf.
Welke truuks of sluwe listen ik ook probeerde, het Woord, dat voor ieder ook nog hoogst persoonlijk was en dat ze zelfs niet van elkaar wisten, ik heb het niet kunnen ontfutselen.
Dat Woord en de TM techniek onder de knie krijgen, daar moesten ze ook een andere diepte voor ingaan: die van hun buidel.
Nu klink ik wellicht wat sceptisch, maar dat ben ik niet. Probeer het zelf maar: elke dag 2 keer een kwartier of zo stil zitten of staan of liggen en gewoon alle gevoelens die je aanvankelijk kunnen bestormen laten komen en weer gaan: het brengt je naar een ander terrein. Het maakt gelukkig.
Er is helemaal niks voor nodig. In jou zít een bron van geluk en schoonheid. Gratis en voor niets:
Vrede en alle goeds.
Oefening in Toewijding
"Wij zijn stokoud", zei een broeder tegen mij.
Het is helemaal waar. De gemiddelde landelijke leeftijd van de orde is 77 jaar. Elke keer als ik er kom, staat er een begravenis op het progamma, deze week zelfs 2 tegelijk. De ene broeder heeft onverwacht een hartfilmpje moeten laten maken, de andere lag kritiek met longonsteking in de ene long die hij nog over heeft.
2 broeders naderen de 80, nog zeer vitaal, maar voor hoe lang?
"Ze vallen hier bij bosjes", zegt weer een ander, 88 jaar, met steeds meer trillende Parkinson in zijn leden.
Grapjes maken ze erover: dat hij nu vieux mag drinken als geneesmiddel en de ene broeder geeft de andere voor zijn 79 ste verjaardag een fles vieux die de jarige niet lust, zodat de fles, in ware broederschap, naar die van 88 gaat.
"Van de krijgertjes moet ik het hebben!" zegt deze.
Ze zijn allemaal nog zo jong van geest! Flexibel en vol passie over hun dromen, fel in emoties, goedmoedig in doen en laten. "Pure geest", zoals ik in het blogje "Iris & John"( Januari 2007) schreef, maar ze hebben allemaal een lichaam en de ouderdom van dat lijf, daar kunnen ze bijna niet bij: Dat het ophoudt.
Ik weet niet hoe de toekomst van het klooster eruit ziet. Ik weet niet of ik hun toekomst verder kan dragen. Ik weet niet hoe lang of kort het duurt, niemand weet het, dat er nog maar één of 2 in leven zijn...
Leven met de dood op je hielen. Maar LEVEN, dat doen ze.
Voor mij is het een goede oefening. Een oefening in toewijding.
Het is helemaal waar. De gemiddelde landelijke leeftijd van de orde is 77 jaar. Elke keer als ik er kom, staat er een begravenis op het progamma, deze week zelfs 2 tegelijk. De ene broeder heeft onverwacht een hartfilmpje moeten laten maken, de andere lag kritiek met longonsteking in de ene long die hij nog over heeft.
2 broeders naderen de 80, nog zeer vitaal, maar voor hoe lang?
"Ze vallen hier bij bosjes", zegt weer een ander, 88 jaar, met steeds meer trillende Parkinson in zijn leden.
Grapjes maken ze erover: dat hij nu vieux mag drinken als geneesmiddel en de ene broeder geeft de andere voor zijn 79 ste verjaardag een fles vieux die de jarige niet lust, zodat de fles, in ware broederschap, naar die van 88 gaat.
"Van de krijgertjes moet ik het hebben!" zegt deze.
Ze zijn allemaal nog zo jong van geest! Flexibel en vol passie over hun dromen, fel in emoties, goedmoedig in doen en laten. "Pure geest", zoals ik in het blogje "Iris & John"( Januari 2007) schreef, maar ze hebben allemaal een lichaam en de ouderdom van dat lijf, daar kunnen ze bijna niet bij: Dat het ophoudt.
Ik weet niet hoe de toekomst van het klooster eruit ziet. Ik weet niet of ik hun toekomst verder kan dragen. Ik weet niet hoe lang of kort het duurt, niemand weet het, dat er nog maar één of 2 in leven zijn...
Leven met de dood op je hielen. Maar LEVEN, dat doen ze.
Voor mij is het een goede oefening. Een oefening in toewijding.
Abonneren op:
Posts (Atom)