Af en toe ben ik erg somber over de mogelijkheid van mensen om écht met elkaar te communiceren. Wat begrijp je werkelijk van een ander, als je het niet zelf hebt mee gemaakt?
En dan nog: dan moet je het ook nog willen: een ander werkelijk binnen laten.
Gisteren zag ik voor de tweede keer de film "Goodbye Lenin." Ik heb nu in het echt met ex DDR mensen gesproken, ik ben in zo'n DDR flat geweest, die allemaal op elkaar lijken.
Toen mijn gastvrouw in Dresden zei, dat ze zich in haar flat thuis voelde omdat het leek op de flat van haar ouderlijk huis, begreep ik de impact pas, toen ik zei: Nou, dat is ook toevallig, dat de hele wandkast van je ouders, nu ook precies in jouw eetkamer past!
Dat was dus geen toeval, want alle DDR woonflats waren exact hetzelfde.
Dus ineens kon ik VOELEN hoe die flat was, hoe je erin beweegt, waar de moeder-uit-coma lag, terwijl haar zoon er alles aan deed om de Wende voor zijn moeder verborgen te houden.
Ik kon voelen wat eén zo'n zinnetje betekent, wanneer de zoon de arts indirect verwijt dat deze morgen wellicht er niet meer zal zijn omdat hij wie weet in het geheim ook plannen heeft om naar het Westen te gaan.
De liedjes en de blauwe doeken van de pioniers, de Jeugdbrigade, ik heb ze nu in het echt gehoord en vastgepakt.
De film was, kortom, nu een heel andere film.
Nu ga ik binnenkort voor in een vastenmeditatieviering, die over de verandering van Jezus gaat, tegenover 3 leerlingen op een berg. (Mattheus 17;1-9). Die 3 schrikken en worden bang, maar hij gaat naar ze toe en RAAKT ZE AAN.
Aánraken...ik schrijf gebeden, een inleiding op het verhaal en nog wat uitleidende woorden, alvorens iedereen de stilte van de meditatie ingaat.
Maar wat betekenen mijn woorden? Zal ik er iemand mee raken? ...
