Twee levende dia's van de liefde heb ik voor ogen: de eén van een stel dat gearmd op de bank naar Boer zoekt Vrouw, Memories en Spoorloos zit te kijken, waar hij met een grote zakdoek een traantje wegpikt en zij eindelijk in rust, met een mok in de hand en dikke sokken aan, zijn hand vasthoudt.
De andere van een, de afgelopen weken sterk vermagerde vrouw, die nu regelmatig de hond van een vriend van mij uitlaat. Haar vriendin is nu dan eindelijk het huis uit, maar de laatste maanden was het als een Kroniek van een aangekondigde Dood. Ze vierden de Kerst en Oudjaar nog samen want de nieuwe woning, kwam pas midden Januari vrij. Haar verlaten voor een ander, na 16 jaar.
Beide dia's zijn echt en niet verzonnen.
Liefde? Is het iets wat je zelf maken kan? Nee.
Kun je echte liefde verliezen? Nee.
Ook al wordt je verlaten: het antwoord blijft: Nee.
Uiteindelijk is liefde een kwaliteit in jezelf.
Zelfs de liefde van de ander, die jou verraden heeft en jou tot stof heeft doen vergaan, kun jij met je meedragen. Dat verruimd. Maakt je hart grenzeloos. Dit is een wonder.
