gevoel versus verstand (2)

Ik heb een collega P. Jarenlang heeft hij ook in mijn buurt gewoond. Ik denk dat hij een heel prettige man is in zijn relatie. Gevoelig, modern, hoffelijk. Zijn vrouw hoeft niet te werken van hem.
Hij wist dat ik met een vrouw woonde en ruimhartig deed hij alsof dat de gewoonste zaak van de wereld was. Hij is een Moderne Emotionele Man, zoals ik al zei.
Totdat bleek dat er tussen mij en een andere mannelijke collega, iets van erotische chemie hing.

Collega P. werd er wat zurig van, maar nam het aanvankelijk sportief op. Zo hoort dat. Hij had tenslotte met alle vrouwen in het team een goede relatie. Dacht hij. Totdat hij niet werd uitgenodigd op het ziekbed van een van hen en een andere vrouwelijke collega ook niet:Zij was zelfs niet welkom op de begravenis. Dat had zijn redenen, natuurlijk.

Afgewezen vrouwelijke collega gedraagt zich als slachtoffer, op zoek naar Hulp en Steun. U raadt het al: collega P. is haar Beschermheer geworden. Sindsdien is het oorlog in mijn teampje. Oorlog op micronivo. Ik probeer welwillend en toegankelijk te blijven, maar voor hem is het alleen maar olie op het vuur. Mijn kloostergang en kerkgang van een andere collega, is reden om schamper iets te murmelen over hypocriete fijn-christelijken.

Waar heb ik mee te maken? Een Gekwetst Groot (mannelijk) Ego? Angst voor religie, biseksualiteit, de vrouw? Ik wil het niet eens analyseren...

Moraal: volg je verstand en niet je gevoel. Gevoelens behoren bij het rijk van de dromen, de goden, de hemel, de schoonheid, de utopie. Dat Rijk zal eens komen.
Wanneer we met zijn allen redelijke wezens zijn geworden.