Het is héél ergerniswekkend: maar ik heb nauwelijks meer toegang tot mijn eigen blog! In de bieb hebben ze iets veranderd aan de instellingen en wordt er geen toegang meer verschaft, er zit ergens een 'error'. En op mijn werk kan ik alleen heel krakkemikkig, via een omweggetje iets intypen. Het meest vervelend is het, als je al bedacht heb waarover je zoal wil bloggen, je klaar in de startblokken zit, en dat het dán niet gaat... Zou je dit nu een 'natuurlijk' einde van het bloggen kunnen noemen? Als de techniek niet meer wil dan sterft het vanzelf uit.
Want het rare is, dat toch ook je brein zich afstelt op die techniek, zo merk ik. Toen ik ooit bijna elke dag blogte, waren er als vanzelf woorden en onderwerpen, het ratelde gewoon maar door. Maar nu de techniek al enige malen een rem erop heeft gezet, nu moet ik het bloggen als het ware weer oproepen, alsof je de startknop hebt uitgezet, en dat de hele machine weer moet opwarmen.
Misschien heeft mijn brein zich nu meer ingesteld op dat 'lucide dromen' (zie vorig blogje). Want ja hoor: de eerste lucide droom, droompje, is tot mij gekomen! Ik droomde dat ik mijn eigen handen zag, terwijl ik ergens , laag bij de grond in het groen, tussen bossen en struiken zat. Ik zag ze, maar mijn vingers waren langer, een beetje zoals bij E.T. Daardoor wist ik dat ik droomde. Dus ik zei hardop in de droom tegen mezelf:' Oké, ik droom nu! En nu proberen om iets in mijn droomomgeving te laten veranderen!' Ik zag dat er tussen de struiken in, iets van lichtgele knoppen waren. Het zouden steentjes kunnen zijn, of de knoppen van bloemen. Ik concentreerde me erop en ik wilde dat ze van vorm of van kleur zouden veranderen.
Maar er gebeurde niks. Zoals bij het niet-kunnen-blogschrijven, dus. Dat mijn eigen vingers me aan E.T. deden denken, vind ik wel een leuke associatie: E.T. die in de film zijn lange vinger richting het heelal uitstrekt, in de bossen, en zegt 'E.T phone home': ik ga dat blijven proberen, op allerlei gebieden.
