‘Wat is het geheugen toch een belachelijk gammel iets!’ zeg ik ongeveer hardop, als ik in een bovenkeukenkastje in mijn stadshuis waar ik een bord opruimde, ineens de wafelrolletjes zie liggen. Vorige week had ik hier een gast, had dus die wafelrolletjes bewaard voor de tweede ronde thee en toen kon ik ze niet vinden. Terwijl ik zéker wist ze apart gehouden te hebben. ‘Misschien in de koelkast?’,was toen de suggestie. Niet dus. Enfin, en toen ging ik twijfelen of de gedachte wel synchroon had gelopen met de handeling. Wél dus blijkt nu.
Dat geheugen van mij is kennelijk erg selectief. Want terwijl ik dit typ heb ik uitzicht op drie oude foto’s van mij en dat herinner ik me nog exact. De jubel en bevrijding dat zoveel kinderen in Turkije mij leuk vonden, dat ik jarig was op die grote zwart-wit foto, met een hele grote papieren puntmuts op, een soort van tovenaarshoed die Moeder had gemaakt, hoe vredig en geweldig het was om rond een eilandje in Fiji te wandelen…
Maar ik kan dus zomaar vergeten dat ik een boek al ooit eerder heb gelezen, terwijl ze destijds juist wél indruk maakten en dan toch…Hoe doe ik dat? Hoe doen anderen dat? Ik herinner mij bijvoorbeeld een aantal héél wezenlijke gesprekken die ik heb gevoerd, waar een ander iets van zichzelf aan mij openbaarde. Maar dan gebeurt het dat die ander daar later geen enkele herinnering meer aan (b)lijkt te hebben. Terwijl ik woordelijke die gesprekken in mijn geheugen heb gegrift. Komt het omdat degene alsnog ervan terugkomt, wat ooit aan mij bekend is? Die waarheid niet aan kan? Omdat dat eigenlijk grote consequenties zou kunnen hebben voor dat dagelijkse leven van die ander? Dit zijn een beetje retorische vragen, want ik dénk dat het zo is. En toen werd ik ook zo’n beetje afgeschreven, als de getuige van…?…een delict, als het ware.
Ik heb in mijn boshuisje een paar laatste foto’s gemaakt, de laatste blik vanaf de bank en bij het voordeurtje in de tuin, want morgen stap ik in het vliegtuig. Nu weet ik hoever bijvoorbeeld de Oost Indische kers is, die ik met opzet laat gezaaid heb, om wie weet helemaal in het begin van September de bloemetjes ervan te kunnen zien?
Straks tussen de wolkenkrabbers, kan ik nu even een blik erop werpen; op mijn dagelijkse omgeving, om deze niet te vergeten.
