Op een strandje liggen en kijken naar het Vierdaagse Legioen boven op de Waalbrug en weten dat ik nooit heb gewenst daar tussen te wandelen.
Klaar voor de Roze Woensdag, maar het regent. Even een foto van een deel van mijn stadshuis, leuk om later te bekijken in mijn boshuisje en elders. Al die spulletjes waarvan ik het niet kan laten om mij daarmee te omringen, elk de materialisatie van een herinnering.
Een foto maken in de regen van alle plastic figuurtjes die ik ooit verzameld heb, deels al harkend in speeltuin De Leemkuil. De nieuwe schutting van de buurvrouw aan mijn kant opleuken.
Een oud blogje lezen ( From a distance; 23 July 2018) omdat iemand deze heeft aangeklikt. Het liedje opzoeken en daarin het antwoord vinden waarom ik al die speelgoedfiguurtjes leuk blijf vinden. Er is fantasie en spel nodig om in deze wereld hoop te blijven houden. Vanaf een afstand is er zó veel mogelijk. Wanneer je nabij je eigen hart leeft.
PS
Uiteindelijk in mijn mooie kleren helemaal niet meer weggegaan. Géén zin in eventuele regen en nattige kou. Net zoals in mijn boshuisje het, zonder lichten aan te doen, avond zien worden. Toen ik weer een donkere wolk zag komen, wist ik het zeker.
