Gisteren in een half uur tijd zon-regenbui-felle zon. Op en neer vanuit boshuisje naar mijn pakket vol croissantjes ( o.a.), een beetje nat worden, maar net niet genoeg om meteen je kleren om te wisselen, het droogde alweer op mijn bankje buiten.
Goed Boekenweekgeschenk om achter elkaar uit te lezen. Van 2020, mij toen geheel ontgaan. In de reconstructie zat ik toen op Bali en bij terugkomst was de Corona-lockdown net begonnen. ( Dit blijkt dus niet te kloppen. Volgens mijn eigen blog ( 11 Okt. 2021) las ik het begin Oktober 2021. Schokkend; gewoonweg vergeten.) Wel al Fortuna’s Kinderen gelezen, dat ging over het leven van een van de dochters van het liefdespaar hier: een witte Nederlander met een slavenmeisje in Charlestown. Zij verzorgt hem terwijl hij landurig ziek was, hij koopt haar vrij en trouwt met haar. Ze krijgen veel kinderen die allemaal uiteindelijk naar Nederland gesmokkeld worden, want slavernij was er de norm; hij moest zijn huwelijk geheim houden om niet zijn aanzien van zakenman te verliezen. Zij wordt een geliefd en gerespecteerde dame in de hoogste Nederlandse kringen en burgermeestervrouw van Monster. Ooit was slavernij de gewoonste zaak van de wereld. En toch is het gelukt deze af te schaffen. Zo hoop ik dat ergens, in volgende generaties mensen zullen zeggen: ja die daar in 2025, ze leefden in duistere tijden, maar er is toch weer een omslag gekomen.
Daarna bekeek ik The Breakthrough ; een brute tweevoudige moord op een jongentje en een vrouw in een plantsoen in Linköping wordt zestien jaar later opgelost door voortschrijdend inzicht over DNA. Opnieuw de notie: er is vooruitgang mogelijk. Het is een waargebeurd verhaal.
Ik hoefde er niet over na te denken, ik kocht een ouderwetse bezem, handgemaakt uit natuurlijke materialen. Het handige is de punt van twijgen, waarmee ik in de kieren langs het huisje kan. Wankelend kreeg ik deze de laatste twee kilometer vanuit Nijmegen op de fiets met andere bagage mee. Nu blijkt deze bést groot en zwaar te zijn, ze torent ver boven mijn hoofd uit. Op zo’n bezem kun je wel met twee mensen vliegen.
Ik mag van mezelf deze twee dagen achter elkaar bingwatchen, gewoon languit op bank, ligstoel en hangmat en zag dit. Dezelfde schrijver en regisseur van The Queens Gambit, over een meisje dat uiteindelijk schaakkampioen wordt; steengoed. Ook hier kruipt hij in de niet allerdaagse personages, met iedereen is er wel wát aan de hand, en ondertussen wordt er een cold case opgelost.
Ik ben een sentimentele vreselijke bewaarder van dingen, maar nu gaan ze weg. De rugzakjes waarmee ik gedurende grote delen van mijn leven, mijn spulletjes in vervoerde. Die ene in het groen heb ik nog van Vader gekregen in mijn puberteit. Hij had wat met merknamen en ik kreeg van hem een échte Samsonite, veel te duur om zomaar van mijn toenmalige zakgeld te kopen. Ook nu is mijn blauwe koffer die ik al jarenlang heb, een Samsonite.
Na Venetië had ik het vermoeden dat een muisje weer domicilie zoekt in mijn boshuisje, dus nu met al die heftige regenbuien toch maar alles onder de stretcher onderzocht. Ja, duidelijk sporen van beginnende nestbouw. Daarom mogen deze vier rugzakjes die daar lagen, nu weg. Ik heb al een nieuw dagrugzakje gekocht. De kleur ervan is iets donkerder dan die van dat allereerste rugzakje van Vader. Die gaat binnenkort mee, samen met de koffer. Het zit in een deel van het DNA van mijn familie: Reislust.
