Dit deed ik voor het eerst in mijn leven: Twee keer pal achter elkaar dezelfde film zien en ook de tweede keer evenzeer geboeid. Ook leuk om dat te doen en het langzaam om mij heen donker te zien worden, geen lichten aan te doen, dus op het einde zit je als het ware in de bioscoop.
Op herhaling kijk ik ook hoé het gemaakt is, de eerste keer kon ik de spanning bijna niet aan omdat ik vond dat het goed moést aflopen. En dan door de ogen en beleving van Robert de Niro, die er een meesterdief speelt. Tevens eigenaar van een Jazzclub, zodat er ook regelmatige mooie muziek is.
The Score heet de film en geregisseerd door Frank Oz, een reden om te willen gaan kijken. Want hij heeft The Muppetshow mee vormgegeven met o.a. de stemmen voor Miss Piggy en Fonzie de beer.
En hij geeft master Yoda in Star Wars zijn stem, één van mijn favorieten. ( Op Murano was er een glasblazer die zich zowel aan Yoda als Snoopy, ook een favoriet van mij, gewaagd heeft, maar het was net niet goed genoeg om een aankoop te overwegen.)
De tegenspeler van Robert de Niro is Edward Norton, een acteur die gespecialiseerd is in enge creepy personages, zoals in American History X. Achter het oppervlakte is er de gek. Zijn hele voorkomen, iets in zijn blik heeft iets dubbelzinnigs, zoals Jack Nicholson, maar toch ook anders.
Daarnaast speelt Marlon Brando de rol van de opdrachtgever van deze spectaculaire inbraak, en natuurlijk blijft rondom hem The Godfather hangen, waar Robert de Niro ook in meespeelde, én Apocalyps Now.
Ik noem het allemaal omdat ik denk dat al deze associatievelden meespelen in mijn receptie van de film.
En o ja: Robert de Niro speelt samen met Meryl Streep in Falling in Love en ook The Score heeft zo’n love-interest. De soort blik is dezelfde: aangetrokken door verschillende belangen. Daar was het getrouwd zijn en onverwacht verliefd worden, hier is het nog één klus doen en daarna nooit meer, maar met het risico om zijn grote liefde te verliezen.
In de film zie je ook de know-how van Frank Oz. Met minimale middelen, zoals de heldere ogen van Robert de Niro in het donker, de korte beslissende dialogen, de wijze hoe de camera achter hem is en je dan als het ware met hem meeloopt, én het wisselen van detail naar overzichtsshots met sfeer en geluid. Als je poppen tot leven kunt wekken, dan dus ook mensen, zo blijkt.
Het lied dat Diana Krall zingt, daarmee eindigt de film.
Nog tot 16 July te zien op Netflix. Oók een reden voor mij om nu te gaan kijken, want ik ben wel een koopjesjager en gevoelig voor het adagio: Nú of (wellicht) Nooit.
