Uiteindelijk kun je dan wel weer lachen, maar even voelde het penibel. Aangekomen op Schiphol meldt IcelandAir dat mijn vlucht niét doorgaat, ze zoeken een oplossing. Allemaal zó vriendelijk geformuleerd en je wordt bedankt voor je begrip. Er komt een bericht dat ze een nieuwe vlucht hebben gevonden bij Air France. Wil ik dít confirmeren? Ik kan natuurlijk ook alles cancelen en mijn geld terugkrijgen. Die vlucht gaat via Parijs en uiteindelijk zou ik dan anderhalf uur later aankomen. Oké, ik bevestig.
Ondertussen besluit ik wél om in de rij te gaan staan van de incheckbalie bij IcelandAir,
kleiner vliegtuig moest worden ingezet, waar zestig mensen minder in konden.
Hoe zit die vliegwereld in elkaar? Kennelijk hebben allerlei vliegtuigmaatschappijen wel een connectie en contracten met elkaar. Er is waarschijnlijk geen ‘team’ ergens achter de schermen die werkt aan een oplossing. Het zal wel A.I. zijn, die véél sneller dan wat mensen bij kunnen houden, weet wat de mogelijkheden zijn.
Rebooken is kennelijk heel gewoon; iemand van Schiphol die vroeg of hij mij kon helpen terwijl ik bij een scherm uitpuzzelde waar ik heen moest, vertelde dat vorige week er een hele grote groep gestrand was, maar er was ook al een hotel voor hen geregeld. Als de vertraging méér dan drie uur is, zijn ze ook verplicht een grote som geld terug te betalen. Dus men is gebaat met snelle oplossingen; je 24 uur laten wachten, dat hoort bij mensenwerk, niet bij A.I.
De volgende keer zal ik dus iets laconieker zijn, als het gebeurd.
Dit blogje ziet er verbrokkeld uit, omdat het internet op Schiphol regelmatig haperde, maar ik wél al een foto had gemaakt van het blogje. Ik zend het zo maar de wereld in, vanaf mijn bed in Brooklyn, waar ik door de jetlag wakker wordt.
Van de Nederlandse kust naar het moeras-natuurgebied vlakbij JFK airport. Ik zie watertorens in het landschap en een grote begraafplaats. Ja, ik bén er weer, in New York City! Mijn koffer werd door een behulpzame vrouw van Zuid Amerikaanse afkomst de vele trappen af, uit het metrostation gedragen. Het is al donker, veel vroeger dan in Nederland. Ze vroeg me: En nu, waarheen? en ze bracht me naar de bushalte. In de bus alleen maar zwarte mensen, met een diversiteit aan subculturen.
Mijn eerste gevoel is: het klópt weer, mijn wereld.
