Met dit liedje eindigt de semi- documentaire The Lost Children, echte beelden en interviews met reconstructie, over vier kinderen die na een crash met een vliegtuigje, het veertig dagen in de jungle hebben overleefd. En komt een zoekactie, een mix van militairen en inheemse bevolking. Heel Columbia leeft dagelijks mee. De jungle wordt uitgekamd met aanwijzingen van degenen die er wonen. Voor hen is de jungle een levend organisme en zij voelen dat deze hen in het begin niet goed gestemd is: zij wil wellicht niet dat de kinderen gevonden worden, zeggen zij tegen de militairen.
De inheemse mensen willen uiteindelijk alleen nog op hún manier zoeken. Niet door systematisch de jungle uit te kammen, maar door het gebruik van ayahuasca en de daarbijbehorende ceremoniële gezangen en rituelen. De vader van de kinderen krijgt de eerste gelegenheid, maar het drankje heeft geen enkele uitwerking op hem. Zo blijkt dat hij niet goed voor deze kinderen was en de oudste misbruikt heeft. Misschien zijn de kinderen bang voor hem en willen ze zelf niet worden gevonden…
De tweede die het gaat gebruiken vertelt dat hij veranderde in een jaguar, vandaar de weg van de jaguar in het lied. Hij ziet waar de kinderen zijn, ze zullen om 15u in de middag gevonden worden. En zo geschiedde.
Het blijkt dat na het ongeluk, de moeder die ook in het vliegtuigje zat, aanvankelijk nog leefde, maar stervende, haar kinderen de opdracht heeft gegeven om weg te gaan en op zoek te gaan naar eten. Ze hebben zich in leven gehouden door het eten van vruchten en het vangen van vis, kennis over de Amazone die hen met de paplepel is meegegeven.
Zij werden pas gevonden, of zij lieten zich vinden, dat kan ook, toen de vader van het toneel verwijderd werd. Achteraf blijken ze in een straal van vijf mijl rondom het vliegtuigje geleefd te hebben en in een reconstructie was er een moment dat het zoekteam en zij waarschijnlijk maar twintig meter van elkaar verwijderd waren.
Ik dacht aan twee schilderijen die ik vorig jaar op de Biënnale zag van een kunstenaar, die ook sjamaan was en zijn eigen gedaantewisselingen en zijn communicatie met alles wat leeft in de jungle, ook geestesverschijningen en sprekende dieren en planten, die hem omarmen, in beeld heeft gebracht.
Er is kennis en ervaring waar de westerse mens zich geheel van heeft afgesloten.
Zo vond ik ook een boek, waar voor het eerst de reizen van een sjamaan uitgebreid en gedetailleerd verteld worden, de sjamaan zelf is aan het woord. De vrucht van jarenlange research en het opbouwen van een persoonlijke band van een wetenschapper, een culturele antropoloog, met deze sjamaan. Ik heb het dikke boek nog lang niet uit.
Het is eigenlijk verbijsterend dat je binnen wordt geleid in een totaal andere wereld, zo gedetailleerd, met de exacte namen van alle voorouderen, dat het bijna saai wordt en ook onoverzichtelijk om almaar door te lezen.
Misschien is het onvermijdelijk, dat de westerse mens zijn eigen ondergang tegemoet gaat en dat er uiteindelijk nog weinig mensen zullen overblijven en dat die zullen overleven met hun eigen kennis en wijsheid.
