Ik at mijn meegebrachte avondeten (Moussaka uit de oven) op bij de kerk en de World Peace Flame. Die brandde niet, er stond een bierflesje op. Raar, ik dacht dat deze altijd zou branden, dat dit dan de taak is die je op je neemt. Na de maaltijd leg ik er maar een gladiool bij, die een vrouw mij gaf. Die zou anders de lange avond die nog wachtte, toch niet goed overleven. Er liep een bekende naar mij toe, maar niet heus. Hij was geheel geconcentreerd op het ruimen van afval op de grond. Onverstoorbaar liep hij om drie jongeren heen. Is dit wat de kerk wil zijn?… Had ik enige invloed gehad, dan had ik ervoor gepleit om de kerk open te houden tijdens deze internationale week van de Vierdaagse. En minstens de wereldvredevlam laten branden.
Enfin, het is weer zo’n moment om te constateren dat ik totaal van de kerk vervreemd ben. (Alhoewel de nieuwe paus, die ik door de algoritmes regelmaat tegenkom, wel een zwak plekje bij mij heeft.)
Liever ben ik onder de mensen. Ik raakte verzeild in een familiebijeenkomst, waar vader/opa voor het laatst, na vier keer, de Vierdaagse meeliep. Hij stond op een camping in Lent. Zijn gezicht was vol emotie. Het ontvangstcomité fantaseerde dat de kleinzoon de wandeltraditie zou overnemen, zijn vader zei dat eigenschappen nou eenmaal een generatie oversloegen. Voor mij zat een bekend vrouwenstel, die ook steeds krakkemikkiger zijn geworden, het lot van de mens…De ene had met humor een wandel T-shirt veranderd. Wat een drama ook (nou ja), die allerlaatste wandelaars, twee ervan waren aan het snelwandelen, maar of ze de finishlijn op tijd zouden halen? … Ze hadden nog tien minuten. Die ene man die voortgesleept werd en nog twee minuten had, kreeg wél een applaus van het nog overgebleven publiek, maar gedrieën zaten ze waarschijnlijk in een cocon zonder tijdsbesef.
Het is uiteindelijk mijn hobby en mijn passie geworden: kijken naar mensen en de veranderlijke wereld om mij heen. Evenementen en Parades; ik vind het léuk. Omdat je alleen maar blije mensen om je heen ziet. Alsof het zich hier openbaart: wat mensen kunnen en willen zijn. Ik zag één Oekraïense vlag en enkele Palestijnse vlaggen: persoonlijke initiatieven.
Tussen alles door, zoek ik dan rustige plekjes om mijn vermoeide lichaam uit te laten rusten, op adem te komen en wat te mijmeren. Het laatste beeld, alvorens ik op de fiets stapte, waren al die internationale vlaggen, die bij het monument van bevrijding wapperden.
Tevoren mij verwonderd bij deze band uit Japan. Ik heb er deze dagen meerdere gehoord. Jongens, geheel in zich zelf gekeerd, ze maken geen enkel contact met het publiek, hun muziek kan ik geheel niet plaatsen in een genre, maar iéts komt toch binnen. Het raakt aan een diffuse stroom in je, een soort van irrationaliteit zonder een verhaallijn.
Héél anders dan deze rockers, met liedjes uit de vijftiger jaren. Lekker dansbaar met de rivier naast je.
Het laatste optreden dat ik zag deze week mengde de zomerse warmte met klanken uit Zuid Amerika.
