Verwarming ja; dat die al aan moest half augustus! In het wijkcentrum sloeg het niet aan en ik dacht dat dit met de toch te warme buitentemperatuur te maken had. Ik kwam uit de warmte, had geen last van de kou, ik vond het wel lekker koel, voor de verandering. Maar na een week koelte wil je wel weer warmte. En toen bleek er toch gewoon een storing in de gasleiding te zitten...een schande; ik heb de mensen in het wijkcentrum een week kou laten lijden...
Mijn week hield iets verlekkerends vakantie-achtigs. Buiten zitten was er, gezien de kou, weinig bij. Dus ik dompelde me onder in het kijken van dvd's en het lezen van boeken en bleef me daarbij in Venetië bevinden. De boeken van Donna Leon zijn verfilmd door de Duitse ARD. Dus daar liep inspecteur Brunetti weer, door Venetië en dan ken je het daar ondertussen zo goed, dat je weet dat de filmische werkelijkheid niet overeenstemt met de echte:
Nee, hij kan niet op de brug achter de beroemde brug der zuchten lopen, en dan snel thuis zijn: zijn huis bevindt zich in de wijk San Pollo: nog zeker een half uur lopen. Ik herlas tegelijk een Brunetti-boek: en dan is het zo leuk om te lezen dat Brunetti, zoals gewoonlijk alleen zijn instinct volgt bij elke stap die hij zet in Venetië en dan vanzelf op de goede plek uitkomt: Het dodeneiland San Michel, alwaar hij wandelend tussen de graven ineens tot een inzicht komt.
En ik keek naar Casanova van Fellini; de Venetiaanse vrouwenverslinder die ontsnapt uit de gevangenis naast het dogenpaleis, verbonden door de Brug der Zuchten; een verwijzing naar de gevangenen die van daaruit naar de martelaarskamers en de donkere krochten van het gevang werden geleid. Er rinkelde een andere oude bel van de herinnering: héél lang geleden had ik deze film al eens gezien: wat zit die vol visuele vondsten en spektakel, wat brengt die je in een andere werkelijkheid! Helemaal gefilmd in de studio, het echte Venetië komt er helemaal niet aan te pas.
En zo blijft het een kunst om het echte, de droom, de herinnering, de inspiratie met elkaar te vervlechten tot een weefsel waarin je ziel kan leven.
