Sense of Place

Weemoed... dat krijg ik al in de laatste dagen dat ik op Terschelling ben. Dat de zee van tijd op begint te raken, dat ik weer moet gaan nadenken over teruggaan, weggaan. Weg van de bosrand, de eindeloze duinen waar ik op en af klim, het zand soms tot over mijn enkels, soms je hele lichaam in zetten om de top te bereiken, je op je knieën laten vallen in het zachte zand, het helmgras grijpen om je weer op te trekken.

Dat voelt alsof je weer een kind bent, in een wereld die zoveel groter is dan de jouwe met een horizon die je rond kunt kijken, windstille plekjes zoeken, helemaal niks horen , alleen het ruizen van de zee. Of de geur van het zilte Wad, de rijke kleurschakeringen, de vogels en de schapen op de dijk. En dan daarbij, mijn tentje, een kleine kluis, waar ik alleen maar las in de Geschriften van Clara van Assisi en enkelen verhalen uit de verzamelbundel van 100 Vlaamse en Nederlandse verhalen die Joost Zwagerman bijeen verzameld heeft.

O, ja er was ook Oerol. Maar  wat is dat een uitgekleed en uitgebeend festival geworden, vergeleken met de grootse theatervoorstellingen en installaties in het landschap, zoals ik het ooit heb meegemaakt. Een mooie dag met Spinvis die een filosoof had uitgenodigd die heel aanstekelijk over zijn nieuwbouwwijk vertelde, optredens van Roosbeef, Mister and Missisipi, Armand die verassend helder, al blowend zijn eigen comeback relativeerde. Een oude man, blowend, en ergens zag ik nog de jongen die hij ooit was.  Dezelfde jongen die er ook in Lucky Fonz III huist en in Vrij Nederland vertelt een absolute fan van hem te zijn en die ik ooit ontdekte op Oerol.

En ach, er waren ook mooie theatervoorstellingen,  met een eenvoud van middelen toch veelzeggend. En het was leuk om met I. en H. op te trekken en dan na een voorstelling ontdekken dat de ene het prachtig vindt en de andere kwaad is omdat die het werkelijk helemaal niks vond. De koningin zonder land heette de voorstelling van muziektheater Transparant. Later kwam ik er achter dat de hele tekst in een mooi boekje is uitgegeven met tekeningen van Berlinde de Bruykere, wier werk een diepe indruk op mij maakt.

Het zijn zulke ontdekkingen, die Oerol en de tijd op Terschelling heel bijzonder maken. Eigen ontdekkingen in hoofd en hart, in wat ik zie op het strand en in de duinen alleen, wat je opdoet aan wat het programma aanbiedt en de selectie die je maakt.. Sense of Place was het overkoepelende, meerjarige thema en dat doet de tijd op het eiland met mij al jaren.