Dit weekend werd ik in beslag genomen door De Karmeliet en de Geisha. Het eerste is een boek, geschreven door vriend T., uiteindelijk zelf uitgegeven en te bestellen bij Libris (Thijs Rutten: De Karmeliet). Het boek leest als een trein, zoals de boeken van John Grisham. Wat Grisham doet met de rechtswereld: vanuit de held, de hoofdpersoon, een tocht beschrijven in confrontatie met corrupte rechters en de krakfouten en gebreken in de wereld van de rechters en advocaten, doet vriend T, het hier met de kloosterwereld.
Zeer realistisch, gemengd natuurlijk met fantasie, vertelt hij over het Karmelklooster in Rome, over kloosterlingen en hun beperkingen, hoe daar zeer menselijke omgangsvormen je kunnen laten wanhopen over datzelfde kloosterleven: Het zijn ook maar mensen is natuurlijk de enige optie in dezen: zoals het rechtssysteem niet moet verdwijnen geldt dat ook voor het kloosterleven.
Voor mij is het realistisch, omdat ik veel verhalen en figuren die erin meespelen herken, en ja ook wat er zoal gebeurd achter de schermen in grote lijnen gehoord en gezien heb omdat ik twee keer bij dat klooster ben geweest, in het Domus Carmelitana, het hotel dat ernaast gebouwd is in 2000, bedoeld als nieuwe inkomstenbron voor de Karmel. Dit gebouw en hetzelfde thema speelt een rol in het boek: Om aan geld te komen wil het klooster nu een grote parkeergarage bouwen onder het klooster, maar er gaan theorieën dat er een 'naumachie' uit de tijd van Trajanus onder schuilt.
Een 'naumachie' is een soort Colosseum dat helemaal gevuld kon worden met water en waar de oude Romeinen zeeveldslagen konden naspelen. De stadsarcheologe Adriana del Re gaat dus een juridisch proces aan, om de bouw van de parkeergarage tegen te gaan. In het boek is de homoseksualiteit van bijna alle personages, een heel gewoon gegeven, maar het is ook gemengd met seksueel misbruik in het klooster en erotiek die zijn wegen zoekt en vindt binnen en buiten het klooster...
Ik las het achter elkaar uit en natuurlijk ben ik extra geraakt om al die verhalen in de loop van jaren en jaren in dit verhaal een plek te zien krijgen. Vriend T. heeft net als de hoofdpersoon Mees (nu de naam van zijn hond) daadwerkelijk gewoond in dat klooster. Wat roerend is, dat in de verbeeldingskracht de zoektocht van de personages soms beter afloopt, dan dat in de werkelijkheid mogelijk is gebleken...
