Ik heb, geloof ik, nog nooit zo'n zin gehad als nu, om te gaan. Ik snak bijna naar de wijdse ruimte, de bosrand, de eindeloze duinen en de zee. Dat komt omdat ik het op een andere wijze dan tevoren, drukker heb. Het verlangen naar stilte, de tijd kunnen morsen en verliezen, is groot. Ik moet tegenwoordig meer 'verschijnen', meer in-de-wereld zijn, mij manifesteren. Gisteren nog had ik een interviewtje voor de gemeentelijke ambtenaren-site; alweer over burgerparticipatie en hoe dat je werk verandert.
'Aan jou de eer om de derde op de rij te zijn!' kraaide de senior-communicatiewerker door de telefoon bij de uitnodiging. Maar het voelt helemaal niet als een eer. Mijn eerste neiging is: laat mij maar met rust, ik wil niet. Maar ik doe dan toch enthousiast, dat hoort dan toch ook bij je rol. Dat lijkt steeds meer bij mijn rol te gaan horen als beheerder: steeds maar mensen blijven stimuleren, positief blijven, kom aan! kom aan!
Ik meen dat ook wel, hoor, maar diep in me ben ik meer van de meditatie en de rust. Ik val meer met mezelf samen als ik een meditatie of een leesgroep in het klooster begeleidt, dan in mijn betaalde baan. Of bij deze woorden, die mij invielen voor de afgelopen maandagochtend-mediatie:
In de stilte
rimpelen de woorden
als een zachte bries over het water
ze tasten, verwijlen, verdwijnen
het water wordt glad als een spiegel
ik zie mezelf aan
fluister mijn naam
liefde en licht mij gegeven
geroepen om te bestaan.
