Het was 18.45 uur en Vos kwam weer voorbij! Dat wil ik hier toch wel gemeld hebben. De terrasdeuren waren op een kier, wegens de koude en zij stak haar neus ertussen en keek mij recht aan. Dus op nog geen 30 centimeter van mij af. En toen trok ze haar neus terug en ging daarna naar het gras, keerde zich om en keek mij weer aan, ging even zitten en liep toen door naar achteren, verder het terrein op.
Zo’n ervaring geeft een ‘boost’ aan energie, ik kan het niet anders zeggen. Een sterk gevoel dat je een levend wezen bent die door heldere en scherpe ogen van een ander levend wezen even is gadegeslagen. ‘Ik heb je al even niet gezien, héé!’, hoor ik mezelf zeggen op de bewegende foto die zeven seconden duurt. Vos zei natuurlijk niks terug. Maar dat hoeft ook niet. Dág Vos, fijn dat jij leeft.
Het is mij zomaar gelukt, om een de foto die ik net gemaakt heb toe te voegen in dit blog. Geloof ik. Het zal zo blijken, nadat ik op ‘publiceren’ heb gedrukt.
