Lui dus: want ik zou mijn benen eens kunnen strekken voor een wandeling buiten, maar zit daarentegen nu alweer voor de tweede dag binnen. Waarom zou ik? denk ik steeds, ik zit hier goed en lekker warm, moet ik mij weer helemaal in buitenkledij hijsen, winterjas aan en sjaal om, hoed op. Voor een mooie schemering wil ik nog wel in de benen, het zou nog kunnen, want het klaart nu iets op.
Binnen hou ik mij ongans bezig met allerhande. Ik ontdek o.a. een nieuwe zangeres: Mon Laferte, die met haar album Seis in de Top10 staat van de beste albums van 2021 volgens de NewYorkTimes. Warmbloedig en wel met een rauwe ravel en ook met een feestelijke Mexicaanse klankkleur, ik hou van meerdere laagjes inéén.
En ja: voor de continuïteit van dit blog, waar ik mijn waardering vaar Máxima en mijn geïntrigeerd zijn in het Koninklijk huis al eerder geventileerd heb, kan ik eigenlijk niet onvermeld laten dat ik Amalia in de eerste druk heb, opgetekend door Claudia de Breij. Na het verschijnen ging ik een paar dagen later naar de boekhandel in Apeldoorn, maar daar was het al uitverkocht en kwam de tweede druk eind november pas weer binnen. Dus heb ik het bij Bol.com besteld, die had het nog op voorraad.
Geinige en intelligente meid, met inlevingsvermogen, verantwoordelijkheidsgevoel en perfectionistisch en volgens mij kun je 100 keer beter haar uiteindelijk als koningin hebben, dan de een of ander presidentskandidaat die uit het niets zijn of haar ster ziet rijzen. Zelf zegt ze over de eventuele eindigheid daarvan: de monarchie is groter dan mijzelf, maar ze mogen het best doen hoor, dan ga ik ook door met mijn leven. En ze zou graag polo willen leren spelen, dat deed de familie van Máxima vroeger, wedstrijden van twee families tegen elkaar bij een boerderij op de pampa’s, maar haar ouders vinden dat geen goed idee. Waarom niet? vindt zij, ik ben toch half Argentijnse? Zegt de toekomstige koningin van Nederland. Nee, ik ga niet dwepen, maar ze lijkt mij de ideale kandidaat voor het ambt van koningin, waar geen school voor is, zegt ze zelf in haar eerste interview nadat het ritueel voltrokken is, van haar ingeleid worden in de Raad van State.
Ergens is het toch ook handig, om te weten wat je wordt en je tegelijk daarbinnen zoveel groeimogelijkheden hebt, om het in te gaan vullen zoals het past bij jou. Het lijkt mij best moeilijk om in deze tijden, als je een intelligent iemand bent, aardig kritisch op het reilen en zeilen in de wereld, je niet mee wil doen aan carrière-jacht, geld, status en aanzien… om dan een weg te vinden, iets waar je een know-how in wilt opbouwen en waarmee je je brood kunt verdienen. Wat heeft zin, waar zit mijn passie?
Ik denk aan mijn ‘huisgenoot’ in de stad, zo noem ik hem maar, die het zwaard van Aragorn uit The Lord of the Rings heeft aangeschaft. Niet eentje die echt met de hand gesmeed is, want dat kost duizenden euro’s. Maar wel op ware grootte, waarschijnlijk van roestvrij staal en ik vond het wel een machtig gevoel, om deze uit de schede te halen, het op te heffen en ermee te kunnen zwaaien. Een aanleiding om deze dagen de films terug te zien en inderdaad, het is hetzelfde zwaard waarmee Aragorn de kleine hobbits, met Frodo als ringdrager, meteen beschermt in de herberg, hun eerste toevluchtsoord.
Op het einde van Deel 2 (‘The Two Towers’), wanneer ‘The Fellowship of the Ring’ verspreid is geraakt en Sam en Frodo alleen hun weg moeten gaan naar Mordor, om daar de ring in het vuur te gooien, zodat het goede het van het kwade zal winnen in Middle Earth vraagt Sam zich af, of er ‘later’ verhalen over hen verteld zullen worden. Ze hebben dan al heel wat doorstaan en ook verlies geleden. Ja, dat zal gebeuren, fantaseert ook Frodo, en jij zult dan Sam de Dappere heten. Dit vooruitzicht geeft Sam een glimlach op zijn gezicht en vol goede moed gaan zij verder op hun weg.
Zó dus: het perspectief dat het goed zal komen, dat geeft je een frame waarbinnen je het leven vorm kunt geven. Alle religie en godsdienst vervult ook deze functie. Maar heden ten dage zijn het ook de ontelbare verhalen in films en boeken die richting geven, één God is allang niet meer nodig.
De ene weet: er is een grote kans dat ik ooit koningin wordt. De andere schaft het zwaard van Aragorn aan, die van een Dolende ooit Koning van Gondor wordt, en hangt dat in zijn kamer. En ik? Ik had ook zo’n frame; lange tijd rondom alle verschijningsvormen van verschillende religies, tegenwoordig veel meer in zoveel verhaalperspectieven en ik hobbelde in de loop van mijn leven van een studentenkamer in een studentenflat, in nieuwbouwhuizen, in een kloosterkamer, in een boshuisje en besluit vandaag niet meer naar buiten te gaan.
